Een droomer ter haringvangst

64

maar zoo anders. Hij had haar lief omdat ze wijd, omdat ze breed, omdat ze grootsch was. Maar boven alles om haar schoonheid en de mystiek van haar diepten. Hij keek over de verschansing in het water. Dat was lichtgroen, half doorzichtig en in het scheepszog waar het witte schuim zich aderde met kleine witte adertjes, dat het zeevlak was als vloeibaar porfier, met soms een koppige, hoogere golf met kroezige schuimranden, zag hij vreemdsoortige omlijningen van gelaten. Maar daaronder — wat rustte er in die diepte? O, te kunnen dwalen langs den zeebodem ; in het groene schemerlicht, langs wondere tuinen van koralen en schelpen en planten. En om zich heen de visschen met de groote verwonderde oogen en soms zwaar en donker oprijzend de steven van een wrak, een oud galjoen met rijk belofwerkte spiegel. En de volstrekte rust — de planten groeien geruischloos ; de schaaldieren openen en sluiten de schelpen zonder geluid ; groote krabben en kreeften kruipen langzaam langs den weeken grond ; de visschen zijn stom — van verre komt soms een donkere wolk en een school haring trekt vlug voorbij en daarachter de tros van kabeljauwen. Alleen een ruischend suizen in deze stilte — de echo van het groote lied, dat de golven boven zingen uit de millioenen monden der dalletjes, met de golfranden als beschuimde lippen . . .

Herman bleef den ganschen dag op liet dek en staarde naar de luchten en de zee.

De schipper had op den barometer gekeken en ’t niet gewaagd voor heden de netten uit te zetten. En Herman, geheel alleen, turend den ganschen dag naar de luchten en de zee, zag 's avonds de vale schemering