Een droomer ter haringvangst

63

Ze aten voort, stil met zijn drieën om den trog. De hond kreeg stukjes beschuit en stukjes spek.

Herman ging weer naar de kippebank en zocht zijn plaatsje achter de bierton. Hij was weder teleurgesteld. Ook dezen voelden reeds den druk der noodzakelijkheid. Ook in hen niet een luchtig zeemanshart, maar gedruktheid, kommer, zorg, dezelfde die de gezichten der ouderen 'doorgroefde en verjaagd had het lustige, opene, overmoedige. En op zijn bank gezeten, keek hij over het dek en hoorde het knarsen van de roerpen en het zachte strijken van den wind langs de weeflijnen en het kreunen der rekballen en het even klapperen van de seizings. Het dek was schoongeschrobd; alles stond zoo geregeld. En het groepje der drie zeekinderen met den hond in 't midden — het scheen zoo vriendelijk, een aquarel-ontwerpje ; en de blauwe hemelkoepel boven aan den einder als op ademen van blauw, rustend op ’t wijde vlak, waar kleine speelscheepjes voorbij streken. Het was een lichte, ragge sfeer, een sfeer om wiekend in op te stijgen. En weer rees in hem dat verrukkelijk gevoel van opgang in de oneindigheid, van het ineensmelten van zielstemming met luchtsfeer. Maar hij zag weer naar het dek, naar de drie kinderen, om hun eenvoudig maal ; de kleine, tengere Jan reeds bedrukt onder de zorg voor zijn familie. En Gerrit, die „moederziek” was en in de zee had gespuwd. Maar Maarten, die al breed in de schouders was en reeds zware, borstelige wenkbrauwen kreeg en daaronder het scherpe zeemansoog, dat was er nog een van het oude bloed. Die zou matroos worden en de zee voelen. Herman begon van Maarten te houden. Hij had de zee lief. Ook Herman beminde haar —