Een droomer ter haringvangst

61

de verschansing had geleund, waren murw. En voorzichtig langs het dek loopend, begaf hij zich naar ’t achterschip, waarvan het dek hoogop liep. Daar stond de kok bij een groote koperen kookpan en roerde roet een spatel in de groene, brijachtige soep, waaruit de damp opwolkte.

„Dat zal smaken, mijnheertje. Wil je wel gelooven, dat de rijkdom in Vlaardingen naar zoo’n soepje verlangt. Er zijn erwten en er zijn erwten. Een erwt is als een haring in zee — hij mot z’11 recht hebben, hij mot breed gekookt worden. Waar is nou uw pannetje. Of eet je met ons beneden mee?”

„’k Ga mee naar ’t vooronder. Dat moet ik toch ook eens zien.”

„Schaften !” riep de schipper.

De visschers liepen allen haastig naar de ton met scheepskaak achter op ’t dek. Zij namen hun hoofddeksel af en vulden de mutsen en zuidwesters en petten tot den rand toe. Deze kaak werd bij de soep genuttigd. Daarna kwamen ze terug en daalden langs vier stijle sporten in ’t vooronder af. Toen ze allen beneden waren, trad de afhouder in functie. Hij had een viertal groote houten kommen gehaald, en zette die neder op ’t dek. De kok vulde ze met erwtensoep en dan gaf Jan ze in het gat van ’t vooronder aan. Dan daalde ook de kok af. De drie scheepsjongens aten op ’t dek. Herman wou nu beneden gaan kijken. Maar nauwelijks had hij zijn hoofd boven liet gat of hij trok het schielijk terug. Een warme, walmachtige stank kwam hem tegemoet. Het rook daar naar bakolie, petroleum, gekookt eten — de zeeziekte kwam weer terug.