Een droomer ter haringvangst

59

bank, met een zitting van latten. Onder de bank hingen een zestal roode kolen, waarmede de scheepshond speelde, telkens een blad er afrukkend met zijn bek. De bank was schier geheel vol. Er lagen een aantal houten spillen, die gebruikt werden, indien de stoom-lier zijn dienst zou weigeren en de as met spillen moest worden rondgedraaid; eenige opgerolde zeilen en kabels. Voor de bank lag aan stuurboord een ton met een kraan, de bierton; een klein eindje daarvan af stond een tweede ton, waarin de scheepskaak geborgen was. En daarnaast een groene, smalle kuip, waarin de nachtlantaarns werden bewaard.

Herman liep naar de roerpen, stapte over den kabel heen, waarmede het roer werd bewogen en langs een stopluik van het kabelruim manoeuvreerend, kwam hij aan de bank.

Willem, de oude matroos, was hem gevolgd.

„Wil je op de kippebank?”

„Ja,” knikte Herman, die zich weer heel ziek gevoelde.

„Ga dan aan stuurboord zitten, anders valt juist de wind van de bezaanschoot op je neer. Kruip maar bij de bierton.”

Herman volgde den raad op en met wat klauteren kon hij er juist zitten, zich met de voeten steunend tegen de bierton. Hij legde het hoofd tegen den scheeps-rand en keek naar omhoog in het zachte blauw van de lucht, waar nu de laatste wolkjes waren weggevlucht.

De zon stond hel en pralend reeds bijna ter middaghoogte. Langs zijn 'gelaat streelde het teedere briesje en hij voelde zich zachtkens wiegen op de effen wiebeling van het kalme water.