Een droomer ter haringvangst

58

er mee rond, stak den open bek van de „bolk” in zijn mond en kneep die zoo dicht. Dat was een gelukje, bij den eersten haal en dat terwijl het schip zachtjes voortging. Dat gebeurde nooit. Als je visschen wilde, moest het schip stil liggen.

Jan, de reepschieter, wierp nu ook zijn lijntje uit. Hij was drie jaar ouder dan Maarten, maar iets kleiner, zwak en tenger van bouw met een bleek, fijnbesneden, schrander gezichtje, zachte, blauwe oogen. Hij droeg een blauw boezeroen, een kort broekje en klompen. Jan was wat scheef van schouders, smalle, magere schoudertjes, die door veel baaien ondergoed wat breeder schenen. Hij haalde zijn lijntje in —een slanke visch met een spitsen kop en een zwaluwstaart spartelde aan den haak. De visch was donkergroen op den rug, eenigszins als oud brons met zwarte, regelmatige figuren in den vorm van Hebreewsche letters.

„Een makreel”, riep de schipper, die naderbij gekomen was. „Die zullen we voor ons Cheffie koken!”

Het was elf uur geworden en Herman, die grooten honger had, nadat hij in vier dagen bijna niets had gegeten, juichte het denkbeeld toe. Hij wilde den schipper in de kleine kajuit volgen. Maar aan de kap gekomen, daar rook hij plotseling weer den stank van het grondwater, het scherpe, zwavelwaterstofgas en daarmede kwam de herinnering aan de benauwde uren beneden. Neen, hij kon niet medegaan. De schipper lachte eens. Hij was niet op een groote passagiers-boot. Hij moest zich er maar aan wennen.

Herman zag hem naar beneden gaan en zelf, voelende dat hij weer zeeziek werd, zag hij op het dek om naar een rustplaatsje. Achter bij het roer liep rondom een