Een droomer ter haringvangst

57

stond O]) van de kist om de jongens te leeren kennen. Er was een groote teleurstelling in zijn gemoed geslopen. Hij had gehoopt hier in de menschen een harmonie te vinden met het groote en breede rondom. Hij werd ontvangen met klagen. Een scheepsjongen die de zee bespuwt. Matrozen die klagen. Waar zou hij dan de Jantjes vinden, die hij gehoopt had te ontmoeten ? Was ook hier de poëzie een kunstmatig gesponnen waas, knaagde ook hier in 't diepste der menschen de groote ontevredenheid met lot en leven, die hij elders had leeren kennen.

De jongens gingen visschen. Zij hadden, zoolang de netten niet gezet werden, weinig te doen. Maarten, de afhouder, was niet groot van stuk. Hij had een dik, gezond gezicht ; zijn ooren, zijn hals en zijn wangen waren zoo vuil, alsof ze nooit gewasschen waren. Hij droeg een blauw boezeroen, een bruin broekje en een paar lage schoenen met gespen. Op ’t hoofd had hij een oud, versleten zuidwestertje. Met zijn dikke, reeds vereelte handen, had hij een zwaar stuk lood aan een touw gebonden en dicht boven het lood, een kleiner touwtje met een haakje en daaraan een stukje spek.

Hij liet zijn haak in ’t water en vierde de lijn; daarna even voelend of het lood den grond had bereikt, palmde hij de lijn vlug in.

„Een bollekie, een bollekie !'’ riep hij verheugd uit.

Aan de haak spartelde een visch met breeden, grooten kop, waarin starre, uitpuilende oogen; de visch had een klein achterlijf, de rug was donker grijs, de buik witblank.

Het dier, ter grootte van een kleinen schelvisch, spartelde op ’t dek. Maarten kaakte hem van den hoek af, hield den nog levenden visch in de hoogte, danste