Een droomer ter haringvangst

56

Hij keek weer naar den einder. Daarna, tusschen zijn zwarte tanden door in de zee spuwend, met zijn oogen naar het rustige groene vlak. „Bah, smerige zee.”

En hij liep naar zijn twee kameraden toe, die aan bakboord op het middenschip bij de verschansing stonden en een stuk lood aan een dun, lang touw bonden.

„Hij is niet uit Vlaardingen, mijnheer” zei Piet, de groote visscher, die door den kok als de klimmer en stouwer was aangeduid. „Hij is uit Middelharnis; al de anderen aan boord zijn Vlaardingers. Het echte bloed zit er hij hem niet in. En dan is-ie zoo moe-derziek. ’s Nachts leit-ie in zijn kooi om zijn moeder te huilen. Hij moest er maar met varen uitscheiden; als je geen liefhebberij er in heb, is het niets.”

„Heb jij liefhebberij in je vak ?”

„Tegenwoordig niet meer. Als je met al je werken nog niet genoeg thuis bij je vrouw en je kinderen kunt achterlaten om er mee rond te komen, dan wordt je ontevreden. AVat is nu acht gulden in de week voor een huishouding met vijf kinderen?”

„Kan je vrouw er dan niets bij verdienen?”

„Ja, sommige vrouwen wel als nettenboetsters. Maar de mijne heeft kleine kinderen en als een vrouw uit het huishouden is, dan loopt alles in de war. En wat komt er dan van de opvoeding? Mijn vrouw is nog wel eens bij den rijkdom in Vlaardingen uit werken geweest. Dan verdient ze twaalf stuivers met den kost. Maar dan moet zij drie kinderen uitbesteden, dat kost drie stuivers voor elk kind. Dan blijft er niet veel over voor een heelen dag werken.”

De drie jongens hadden de lijnen klaar en Herman