Een droomer ter haringvangst

54

ik zou het er niet voor doen, want ’t is levensgevaarlijk.”

„En jij krijgt voor je koken een schelling?”

„Ja, ’tis niet veel, maar ’t is wat. Want wij kunnen ons heele loon niet aan de vrouw afgeven. Er gaat veel af voor je oliegoed, dat je wel zien zult als we visschen gaan en je zeelaarzen, die negen gulden kosten en je leeren mouwtjes. En dan neem je ook wat boter mee en suiker en je tabak. Hier heb je nou aan boord niet veel boter noodig, want hier hebben ze het best. Je krijgt hier genoeg vettigheid in je darmen en driemaal in de week spek. In de erwtensoep, die mot je straks eens proeven, dat zal je goeddoen, doe ik ook spek. Neen, op dit schip heb je het best, maar er zijn er, waar het volk den heelen dag kaak eet, omdat ze geen smeer genoeg voor de spieren krijgen. En daar mot je op werken.”

„Is er geen vleesch aan boord ?”

„Neen, dat is geen gebruik. Maar als we haring gevangen hebben, eten wij eiken avond rijst met gebakken haring. Dat is lekker mijnheertje. Heb je ze wel eens gegeten? Niet — nou de rijkdom weet het zoo niet, maar dat is smullen, gebakken haring. Je mot ze met dikke ruggen hebben. In ’t voorjaar dan is ze zoo vet, dat je haast geen olie in de pan behoeft te doen. Haring is het fijnste vissie, dat er in de plas rondzwemt, en wat zeg jij Gerrit ?”

„Nou kokkie”, zei Gerrit met zijn dikke hand schuddend, terzij van zijn hoofd, een groot hoofd met dikke wangen, „’k Wou dat we al maar geschoten hadden, ’t Is een smulletje mijnheer!"

Gerrit, een zestienjarige jongen, dik, Hink, breed