Een droomer ter haringvangst

52

festers weten er geen raad tegen. Er is niets aan te doen. Als je nou maar goed mee eet, dan ben je er gauw heelemaal doorheen.”

Het was de kok, die zijn keuken aanbeval. „Kokkie” was een klein, rank gebouwd mannetje. Hij droeg een gebreide muts met lintjes, had een paar goedige bruine oogjes, een zwart ringbaardje, dat als een franje tus-schen de ooren onder de kin door guirlandde en een zeer zwart gebit. Zijn wang stond altijd bol en zijn lippen waren bruin. Hij droeg een versteld blauw keezjak, een korte broek, bronskleurige kousen en zwarte ■klompen. Zijn armen waren in leeren mouwen gestoken, die boven den elleboog met riempjes waren vastgemaakt. Hij kon een veertig jaar zijn en maakte meer den indruk van een kwiek schoenlappertje uit een pothuis dan van een visscher. Want hij was zoo goed visscher als de anderen en moest alle werkzaamheden mede verrichten.

„Ben je altijd kok geweest?” vroeg Herman om iets te zeggen.

„Neen, dat gaat bij loting. We kennen allemaal zoo’n beetje koken. Maar het geeft een schelling in de week extra en als je vijf kinderen en een vrouw thuis hebt, moet je alles meenemen.”

„Hoeveel verdien je dan wel ?”

,,’s Zomers als we haringvisschen, hebben we een garantie van acht gulden in de week, dat hebben we vast. Wordt er nu veel gevangen, zoodat de percentage, die we vroeger kregen van de geheele opbrengst van ‘de vangst, wordt overtroffen, dan krijgen wij er nog een extraatje van de procenten bij. Maar de vangsten zijn niet meer zoo groot en de haring brengt geen