Een droomer ter haringvangst

50

hij van een grooten druk bevrijd was, alsof hij levenslust en vrijheid met diepe teugen in zijn borst inhaleerde, die daarvan zwol, wat hem lichter maakte. Eenzame meeuwen, met de vlerken breed gespreid, zwenkten om het schip, schoten dan plotseling in het water, stegen weer op en wiekten verder. Sommigen bleven op het water rusten, lichtelijk drijvend op de golven. En het was alles zoo ruim, zoo breed, zoo plechtig, zoo stil. Alleen de seizings *) van het zeil aan den fokke-mast sloegen zacht met klapperende, regelmatige roffel-tjes of soms ook, als de wind wat sterker in het doek speelde, knarste het even, daar waar de rekballen om den mast schuurden. De roerpen, die met een kabel, die over twee katrollen liep, werd bestuurd, had een kleine speling en ging zachtkens van een eindje rechts een eindje links op en neer en piepte telkens even. Herman ging op de vlotenkist zitten, met het gezicht naar het roer en tuurde naar het wolkenspel in de lucht, die beurtelings de zon verhulden en dan, violet-zilver, doorschemerend, langs de bleek-zilveren schijf trokken. Dan, als de zon onverhuld was, schoten de stralen langs het schip en liefkoosden Herman’s wangen. O, het was een geluk hier te zijn! Weg nu de droeve uren van het machteloos en willoos in de kajuit liggen; weg nu de bedrukking van de grauwe, massieve stad met zijn wreed arbeidsrumoer. Hier in de lucht en op de zee vond hij zijn droomenland weer, dat hij reeds verloren gewaand had.

1) Seizings heeten de touwtjes, die in twee reien onder elkaar aan de onderste helft van het zeil in gaten hangen en dienen by het maken van een reef. Een reef is een plooi in het zeil, dienend om het zeil te verkorten en zoo kleiner te maken, waardoor de wind bij zwaar weer er minder vat op heeft.