Een droomer ter haringvangst

49

Het dek.

’s Morgens, nadat Herman vier dagen en nachten ziek was geweest, voelde hij zich wat beter. Hij stond op, deed een jekker aan en werkte zich langs het trapje naar boven.

De Jeannette had een klein, driehoekig zeil aan den fokkemast en aan de bezaan een ander klein zeil. Het was bijna windstil en de zeilen klapperden en golfden met zachte golfjes, telkens als het zwakke briesje uitwaaide. Haar dek was verlaten, want men ontbeet in ’t vooronder. Alleen een kleine, dikke, bruine hond lag op de vlotenkist en kwam kwispelstaartend naar Herman toe. De zee, onder een dunne, ijle atmosfeer licht groen, lag wijd en open en ruim, met kleine golfjes en aan den verren horizon, streken de zeilen van een paar scheepjes en heel ver zag hij een rookpluim van een reeds verdwenen stoomboot donker opwalmen.

Herman, na zooveel uren van benauwenis en ziekte, ademde ruim de frissche morgenlucht in en hij keek naar den luchtkoepel. Die was hoog, effen, zacht-blauw. Maar aan den einder, waar de zon was opgegaan, daar stapelden zich zacht paarse wollige wolken, met zilveren randen van de verborgen zon. De wolken daalden en het was hem of de zon zichtbaar oprees, bleek-zilver, ver, hoog. O, dit was de zee, dit was zijn leven, zijn verlangen; naar deze ruimte had zijn heimwee hem getrokken.

En hij tuurde naar den hoogen koepel en naar de verre zon en keek langs het lichtgroene water en ademde diep de frissche zeelucht in. Het was hem of

Een Droomer ter Haringvangst.

4