Een droomer ter haringvangst

37

je niet kent. Op een schip heb je ook een hoop namen. Weet je nou wel hoe wij dat spuugbakje noemen, voor de beschuitla?”

Herman keek naar de aangewezen richting. In het tafeltje, midden in de kajuit, waren drie laden. Voor het onderste stond op den grond een klein, vierkant, groen bakje. Daar lagen de uitgekauwde tabakspruimen in een jus van bruin vocht. En daarachter was de beschuitlade ! Herman voelde zich weer ziek, doch de schipper merkte het niet.

„Dat noemen we de „spuugbalie.” En daar heb je nou dat kleine zeil voor ’t roer, dat midden op ’t dek wordt vastgemaakt, dat noemen we „de aap”, omdat het zoo moeilijk te hanteeren is. Boven het kompas heb je een koperen bus om het te beschermen. Dat noemen we de koperen muts. En de kabeljauwvis-scherij ’s winters, noemen we de beug.”

De schipper ging voort, blij zijn kennis te kunnen toonen.

Maar Herman hoorde niet toe en was, met het hoofd naar beneden, weer vervallen in dien verschrik-kelijken toestand van half droomen, half waken, vol van visioenen en beelden en brokstukken uit gelezen werken en daardoorheen warrelde de Grieksche mythologie door de woorden van den schipper in zijn brein opgewekt. ..

Hallucinatie van een zeezieke.

Elle belle roemboem, biiiiii-ie-je, elle belle roemboem, baaaaaaah ...

Eune, deune de flip flap, ik heet Chap, ik ben de groote litteratuur-philister. Dag Chap, van de eune deune de flip-flap ...