Een droomer ter haringvangst

36

dat het bloed er naar toe stroomde, voelde hij zich zachtkens bedwelmen tot hij insliep, een slaap met verwarde droomen, met gesprekken thuis, bij ouders bij vrienden. Dan weer ontwaakte hij.

„Cheffie dat is toch onmogelijk. Hoe kan die Pythia, ze moesten d’r Pietje noemen, nou goeden raad geven en de dingen vooruit weten. Die kende toch den waren God niet; als ’t nou de profeten waren van Israël, die kende Jehova, maar Pythia, dat zijn toch immers allemaal leugens.”

Een poosje later las hij in het leesboek :

„Ze magge mijn kielhaken als dat waar is van Jan Haring. Ik weet wat klimmen is. Maar hoe kan je nou van ’t eene schip op ’t andere springen, in de weeflijn klimmen, een vlag neerhalen, terug klimmen, en weer op je eigen schip springen, zonder dat ze je te pakken hebben. Laten ze dat nou is op mijn schuit probeeren. Voor er een aan de verschansing was, had ik ’m er al een verkocht met een haud-spaak dat ie vlaggetjes bij de haaien zocht. Die schrijvers kunnen er wat van maken, Cheffie.”

En toen Herman weer ingedruild was, werd hij weer gewekt door een hartelijk lachen.

„Ik lees van den Noord-Hollandschen Boer. Nou moet je eens hooren, hoe hij die noemt; een stugge, stijve, harkerige, houten hark van een vent.”

En hij herhaalde het nogeens en nogeens, telkens opnieuw uitbundig lachend om de uitdrukking... „Ik lees daar van een „krat” op een wagen. Wat is dat, Cheffie ?”

Herman lichtte hem in.

,Zoo heb je zooveel woorden in ’t Hollandsch, die