Een droomer ter haringvangst

34

De schipper hield veel van lezen, en het kleine bibliotheekje van Herman had zijn aandacht getrokken. Hij had zijn passagier om wat te lezen gevraagd en deze gaf hem de twee schoolleesboeken, het leerboek der Yaderlandsche geschiedenis en een deel van een wereldgeschiedenis, ’s Nachts bleef de lamp branden, daar deze tegelijkertijd de glazen kap en het kompas verlicht en zoogden man op de wacht gelegenheid geeft te kunnen sturen in de gewenschte richting. En de schipper, gelukkig met de boeken, lag te lezen, uren achtereen, tot de oogen hem staken. Dan nam hij het pruimpje uit den mond, legde het op den rand van de kajuit, waar het tot op den volgenden morgen liggen bleef en kroop onder de dekens.

Als hij las, ging hij geheel in het gelezene op; als Herman even ingedruild was, dan werd hij wakker door een uitroep van den schipper, die geheel in zijn lectuur opgaande, een mensch noodig had om zijn naïeve indrukken of zijn verbazing weer te geven. Dan hoorde Herman plotseling een lach ; de schipper verkneukelde zich, zich in zijn dekens rollend.

„Habalia, nou chefïie” — want als ze beiden vertrouwelijk te zamen in hun kooien waren, noemde hij zijn passagier zoo — „hahaha, cheffie, die hebben ze ook te grazen genomen.’’

Herman schrikte op. „Wat? Wie?” „Nou cheffie, die Atlas, dat noem ik nou op z’n ouwerwetsch vern...t worden.”

„Wie, wat Atlas?” vroeg Herman.

„Met Hercules, bedoel ik, dat zal u toch wel weten. Atlas moet voor Hercules de gouden appelen bij de Hesperiden halen en zoolang zal Hercules den hemel