Een droomer ter haringvangst

33

weêig, machteloos, hallucineerend, tot gek-wordens toe.

Soms had hij eenige oogenblikken van kalmte en rust, als de geest uitgewerkt en het lichaam moede was. Wellicht ook, wijl soms de zee, die voortdurend stormde, in dat hevige October-weer, iets bedaarder was. Dan sprak hij een paar woorden met den schipper, die in ’t kajuitje in den kooi tegenover hem lag. Op den dag was Herman volkomen buiten besef. Maar tegen den avond lag hij wat stiller, wat minder pijnlijk, wat minder overspannen. De schipper, dienstwillig, zacht, medelijdend, hielp hem dan wat. Hij had voor zichzelf toevallig een tiental kogel-fleschjes citroendimonade medegenomen. Die schonk hij aan Herman, wiens victualie-kistje al zeer slecht voorzien was. Hij had het leven aan boord willen nemen zooals het was. Maar reeds de eerste maal, dat hij zich oprichtte en een beetje water vroeg, had hij zijn lichtzinnigheid betreurd. Het water was donkerbruin, en rook benauwd, onfrisch. Het smaakte wrang, bitter.

„Heb je geen frisch water, schipper?”

„’t Is frisch, mijnheer. Uit de leiding te Vlaardingen.” Maar Herman walgde het; hij kon het niet drinken en hij besloot zuinig te worden met het geschonken spuitwater en rantsoeneerde zich, ondanks zijn ziekte. *)

1) Later vond Herman de oorzaak van het bedorven water. Daar op een haringschip zooveel mogelyk ruimte moet worden gewonnen, gebruikt men leege vaten voor berging van victuali, steenkool en water, die, zoodra de inhoud verteerd is, als haringvaten dienst doen. Het water nu had men in nieuwe eikenhouten tonnen gepompt en het looizuur van ’t hout was in ’t water getrokken Op do meeste visscschuiten gebeurt dit altyd. De visschers proeven het niet; zij zijn er aan „igewend /”

Een Droomer ter Haringvangst.