Een droomer ter haringvangst

32

sen, hield hij zich een oogenblik vast. Maar dan begon zijn hoofd bovenop door de drukking zeer te doen. Hij wierp zijn hoofd over de beddeplank en staarde in de kajuit. Recht over hem was de kooi van den schipper ; als in een groote glazen lantaarn zag hij omhoog in de kap van het schijnlicht. Bovenin zag hij de onderzijde van het kompas. Dwars daar beneden was een koperen spijl en hieraan hing de lamp, een koperen petroleumlamp, die reeds brandde.

Herman steunde zijn hoofd terzij op de kooi wand; maar spoedig deed zijn wang hem pijn. Daarbij kwelde hem een lievige dorst.

Boven hoorde hij het gescharrel van de houten klompen op het dek ; dat waren de matrozen. Plotseling hoorde hij het blaffen van een hond, stemmengeroezemoes en dan het harde stampen van klompen, vlak boven zijn hoofd — o, dat arme hoofd, het gloeide, het klopte, en alle gedachten en beelden schenen er in losgewoeld en wriemelden door elkaar fragmentarisch, rommelig, een vreemd inozaiek. En hij voelde, dat hij geen kracht had om ze te leiden, om ze te ordenen, om ze te bedwingen. En telkens kwamen twee of drie figuren tevoorschijn, drie koppen van menschen, met vage, in schemer zich verliezende lijven, menschen die hem nauw kenden, drie visioenachtige koppen met starre dreig-oogen, tart-oogen, die hij zag, met zijn oogen toe, doodelijk moe. En daar-tusschen hooide hij fragementen van verzen opzeggen en stukken proza, een warreling van allerlei en dat ging zoo door, drie dagen en drie nachten achtereen, dat hij in dat nauwe, stinkende kooitje lag, moe, benauwd,