Een droomer ter haringvangst

ol

lichaam. Aan het wandje terzij hing een zuidwester aan een touwtje ; de kooi was door een plank van den wand gescheiden en in de ruimte daartusschen stonden zijn twee koffers, lagen eenige zakken met waschgoed en voorts wat touwwerk. Zijn matras bestond uit een blaauwgestreepte zak met haverdoppen gevuld. Onder het hoofd had hij een klein zacht kussen; zijn dek bestond uit twee op elkaar genaaide wollen paardedekens. Dat was alles primitief — maar men kon zich in het kooitje behelpen. Doch het vree-selijkste was de reuk, die dat alles had. Onder de kooi was een bergplaats van nieuwgeteerd touwwerk. Een walgelijke teerreuk walmde tot hem op ; de matras rook stoffig naar muffe haver; het hoofdkussentje was slap, te klein, met door de peluw heenstekende vee-ren. Maar het ergste was de stank van het water op den bodem van het schip. Hier, beneden hoorde hij het onder den bodem bij elke slingering van het schip op en neer klotsen. Terzijde van de kooi hoorde hij de zee tegen het schip aanslaan. De zuidwester slingerde aan het touwtje op en neer langs den kooi-wand met een zacht schuiven. Het geschuif eentonig op en neer, hinderde den zieke; maar hij was te lamlendig om den olielinnen hoed weg te hangen of zelfs er over te klagen hij den schipper.

Het schip begon heftiger te slingeren; Herman, doodziek, trachtte in de kooi te liggen. Eerst op de linkerzijde; maar de slingering wierp zijn lichaam van rechts naar links, van links naar rechts. Dan op den rug, dat ging. Recht uitgestrekt, zich met de voeten steunend tegen het beschot aan ’t voeteneind, met het hoofd tegen het beschot achter het kus-