Een droomer ter haringvangst

30

Dan zich met alle krachten oprichtend, kroop hij naar de kajuitstrap. Maar uit de kajuit walmde hem weer de stank van het grondwater tegen. Wat was hij begonnen ? Hoe dom, niet te voren naar alles te vragen.

De schipper en de matrozen zagen hem lijden.

Ze hadden allen een troostwoord voor hem. Het zou wel overgaan — ieder had daar last van, ook op de groote booten. Maar Herman, apathisch, moe, vond het te veel om te hooren naar hun woorden.

De schipper, zich sterk en prettig gevoelend, te sterker tegen den zwakkelijken passagier, het ranke lichaam op de beenen wiegend, rhythmisch met de dalingen en rijzingen van het schip medegaande, gaf den stuurman last om een zeil uit te spreien op het dek. En Herman werd daarop gelegd en bleef tot den avond daarop liggen, niet wakend, niet slapend, maar dof, vaag, in een half bewusteloozen toestand, onverschillig voor alles om hem heen, met alleen een stikkend gevoel van weeheid in de keel, diep in de keel tot aan de maag. Hij werd koud, huiverig, rilde; hij lag juist op een vouw van het zeil, die zijn heup striemde. Maar hij had geen wilskracht genoeg om zich om te wenden, zijn gedachten in daden om te zetten.

Zoo lag hij tot den avond; toen, rillend met de knieën, huiverend langs zijn ruggegraat, stond hij met een ruk op en slingerde zich, aan alles zich vastgrijpend tot aan de kajuitstrap en daalde af, klom op de bank beneden en kroop in zijn kooi. Hij lag nu in een klein vierkant hokje, vier voet boven den grond, drie voet hoog en juist breed genoeg voor zijn