Een droomer ter haringvangst

29

„Jeannette loopt op zilveren muilen, mijnheer!” Maar in Herman werkte de zeeziekte reeds. Hij zag de boeg van het schip zich verheffen en dalen; de wind, koud om hem heen, deed hem rillen. Hij zocht een zitplaats. De schipper zag het.

„Stoeltjes hebben wij hier niet. Je moet je maar zoo’n beetje terecht vinden.”

Herman, met moeite staande op het slingerende schip, zich aan de verschansing vastgrijpende, werkte zich met onvaste, groote stappen tot aan een kist terzijde, de vlootkist genaamd. Daarop lagen aan de zeekant een zevental manden, haringbennen, bij het krken noodig, vast in elkaar gesjord. Hij zette zich op de kist met den rug tegen de manden. Maar zijn lichaam, verwend door sopha’s en chaises longues deed hem dadelijk pijn.

Twee jonge matrozen pompten het water uit het schip; de twee groene pompen, met lange hefboomen wierpen gulpen zwart, stinkend water uit. Dat stroomde door het slingeren van het schip heen en weder over het dek, tot het langzamerhand minderend afliep Het was een scherpe, intense stand, en de wind die over het schip streek, scheen met de reuk alreeds bezwangerd, voor hij aanwoei.

Herman stond op van de vlootkist en zich vasthoudend eerst aan een lijn van een zeil, midden op het schip gespannen, dan aan de beide pompen, wilde naar de kooikap gaan. Maar bij de stoomlier, die voor de kap van het schijnlicht stond, beving hem een groote lusteloosheid. Hij voelde zijn energie wegkrimpen, als een slak onder een handvol zout, en, neervallend op het dek, gaf hij over.