Een droomer ter haringvangst

loste zich op in de symphonie van lucht- en water-sfeeren, verwazigde zich in het blauw van den blee-ken, zilveren uchtend.

„Vaarwel, vaarwel... nu niets dan de luchten, de einders, en het verre, zachtgroene vlak, de zee, de zee, de zee. Los van alles, alléén te zijn, vrij, vrij, vrij,” Herman zuchtte. Hij voelde een vreemden weemoed, alsof hij iets zeer liefs vaarwel gezegd had en toch gelukkig was omdat hij het had verlaten. O, die benauwenis van vrienden en kennissen, en hartelijkheid, en handen geven aan al die menschen, die hem zoo gezind waren, die meenden recht te hebben op een deel van hem — en hij voelde zich altijd los, had zich nooit aan één gehecht — éénmaal, éénmaal, maar daarna niet weer. Alle menschen bleven hem vreemd, stonden op een afstand en in veler oog zag hij altijd een loerend lichtje, doelend valscli groenig op een wit, een schijf midden in zijn ziel. Nu was hij vrij, alleen tusschen vreemden; alleen met de zee en de lucht en de sfeer.

Hij hing over de verschansing en zag in het groene glanzende water ; het was helder, transparant en tot ver onder de oppervlakte zag hij zeeplanten. De golven braken tegen den rand van ^!t schip uiteen en marmerden achter bij het roer, waar in het zog een groote verwarring van kolkjes was in het vlak met witte aderen ; het schip leek wel in vloeibaar porfier te drijven. Er was daar, in dat half doorzichtige, dat grenze-looze, week-groene iets geheimzinnigs, iets angstigs, Hij dacht aan tritons en waternimfen en de schuim-aderen met de bolle, brekende blaasjes zagen hem aan als waren het nijdige oogen, knippend, dreigend, machtelooze toorn van stervende golven.