Een droomer ter haringvangst

24

En de einderboog, weekblauw, verbroken in haar blauwe cirkeling door een ver zeilscheepje, donkerblauw er tegen, week er in, donzig in die zachtheid van murwe sfeerlucht wademend op donkerder water. Dat was de zee ? Die kleine kom ? Was zij dan kleiner geworden sedert zijn jeugd? En waar was haar geluid, haar bruischen, haar lied ?

Een groote teleurstelling drukte Herman neder. Hij tuurde naar den einder. Zou zij zich verbreeaen ? Zou de koepel zich heffen ? O, hij had behoefte aan wijdheid van blik, aan breedheid, aan grootschheid en hier zag hij een meer, een kalme vlakte en zijn schip met de nette matroosjes leek hem een tooneelvertooning, waarbij hij toeschouwer was.

„Welkom in zee, schipper!” zei de stuurman.

De matrozen murmelden het na, als een dreuntje, dat ze al lang kenden. Dan daalde de stuurman, een breedgeschouderde reus, de langste aan boord, af in het hokje, de kap van het achteronder en een oogen-blik later weer opduikend, half in de kap, een flesch in de eene hand, een glaasje in de andere, riep hij :

„Bezaanschoot an.”

De matrozen kwamen naar de kap ; de stuurman schonk een glaasje brandewijn in en elk nam het glaasje aan en ledigde het, sommigen in één teug, anderen met kleine slokjes en een enkele liet de helft er in.

Herman had een paar zoete koeken medegenomen; de schipper haalde ze uit het achteronder, lei ze op een plank en sneed ze met zijn mes in groote sneden. De visschers, als groote kinderen, namen blij elk een snede van de plank en Herman, bedankend met kleine knikjes, beten ze er graag in.