Een droomer ter haringvangst

23

Herman lachte flauwtjes. Recht op den dijk, terzijde van ’t water graasden een paar koeien in de blauwe ochtenddamp en aan den einder, teeder en blauwer draaiden een paar molentjes. Rechts zag hij Maassluis, links Rozenburg en heel in de verte wees hem de schipper den blauwen stomp van den Briel-schen Geuzentoren.

Aan den Hoek van Holland met zijn nieuwbakken huisjes met de leikleurige daken voelde Herman, die al zacht was gaan droomen bij al die teere morgen-wadem, die hem was, alsof een sluier over zijn gedachtenbeelden gelegd werd, plotseling weer dien afkeer tegen het moderne, het beschaafde, het practische, het nuchtere, dat hem de civilisatie deed ontvluchten. En hij keek over het schip en monsterde de mannen, nu allen boven en hij keek het dek langs waar alles nog in orde stond, de touwen opgerold, de vaatjes vastgesjord, de manden terzij netjes bijeen ; de mannen met pas geschoren gezichten, in heldere lichtblauwe boezeroenen en bijna nieuwe broeken, met nieuwe petten op en de planken van het dek helder wit geboend, — het was Herman te net, te helder. Het leek hem popperig, operette-achtig.

Aan de monding van de waterweg lag midden in ’t water een roode boei, die op en nederduikte door de aanrollende golven, nu al grooter, een dol spelletje als speelden er rondom tritons en trokken onder aan den helrooden ton. Voor hem uit onder een effen, lichtblauwen hemelkoepel ontwaarde Herman de groene, zachtgeribde zeevlakte en daarover zilveren straten van flikkerlicht, zilveren sterren die telkens schichtig verschoten, daar waar de zon zich inde golven weerspiegelde.