Een droomer ter haringvangst

22

metalen kappen en sloeg zilveren glanzen. Het paar-sche groepje stond tegen een fond van zaclit blauwgroen, de muur van een huisje. Ze wuifden, de handen hoog; een jongen klom in een lantaarn en dan, als een aap hangend, zwaaide hij met zijn pet.

Herman zag hem, tot hij nog maar een bruin poppetje geleek. Vóór, ver voor den boeg werkte de Zeeland zich voorwaarts met zijn twee ploegende raderen terzijde, waartusschen zij scheen te hangen. En daarachter de Flevo en dan de Amstel, twee loggers en daarna zijn schip, de Jeannette. Langs een touw van den achtermast gingen drie vlaggetjes omhoog. „Wij halen de vlaggetjes aan de bezaanleuver op.” Herman keek naar het touw; daar wapperden onder elkaar een Hollandsclie driekleur, een blauw vlaggetje met in witte letters ZOUT er op en een oranje-vlaggetje met VI. 172.

„U kijkt naar ’t zoutvlaggetje, mijnheer. Dat is voor de belasting; _;daii kunnen ze zien, dat we zout aan boord hebben. Als we teruggaan en al ons zout is op, wat ik hoop, dan gaat het neer.”

De schipper, erg er op uit zijn passagier omtrent alles in te lichten, was bij Herman komen staan. Aan den top van den bezaansmast, den gestreken kleinere, op het achterdek, hing een blauw wimpeltje, dat nat was geworden en slap en verward nu en dan in den wind even rilde, als voerde het doodsstrijd.

Een reeds oude visscher, nog stoer, breed, zwaar, met een goedig, gebruind gezicht, vol, bloedrijk, keek er naar, ernstig, bezorgd en dan tot Herman : „Dat zien we niet graag mijnheer, „slap vaantje, slecht baantje.”