Een droomer ter haringvangst

21

De matrozen maakten de touwen los, waarmede de logger aan de kade gemeerd lag. Voorop werd een kabel vastgemaakt.

„Gooi die baaklijn los,” riep de schipper.... dan gleed de Jeannette langzaam over het water, de haven uit. Langs de wal liep een troepje visschersvrouwen met kinderen en enkele mannen mede. Herman zag ze gaan, in den bleekblauwen morgen, als een lichtkleurig helder-vlekkerig groepje. Hij oogde naar de omsluierde zon en voelde langs zijn wangen het stree-len van een zuidewind. Aan de wal staken enkele al-bezige kuipers de band op, ten teeken van afscheid.

Vlaardingen in den tengeren ochtend lag als een stil droomstadje, dat zoodra ontwaken zou gaan. In het blauw schemerden bleek roode daken ; de masten fijn en spits met de weeflijnen en reepen als vage webben ; de dichtbije nog bruin, de verdere al door sfeer omwaasd. En heel ver terzij een stukje bosch, week blauw en de toren boven de huizen in een raggen blauwmist. De ochtend zuchtte zachtblauwe ademen, van lauwe vochtigheid.

„Dag Jan, Dag Jan !”

De roep klonk helder door de stille lucht; aan de wal stond een kuiper op een ton en wuifde met zijn dissel.

„Dag vader, dag vader !” riep een jong matroos terug.

De kuiper bleef staan, de hand boven de oogen en tuurde het schip na.

Aan het hoofd, bij de monding der haven stond het troepje vrouwen dat medegeloopen was, stil. Herman zag ze van het schip, zacht paarsch in de katoenen japonnen ; op haar hoofden flikkerden de stralen van de zon, nu ontsluierd haar stralen in de