Een droomer ter haringvangst

20

Herman, „die loopt altijd maar de vertrekkende Vlaar-dingsche schepen af om de bemanning genacht te zeggen, en bij de binnenkomst mankeert hij ook nooit. Werken kan-ie niet; maar hij weet altijd precies de aankomsten, de vangst, het aantal reizen ; 't is om zoo te zeggen een levend haringboekje van alle schepen van Vlaardingen.”

Gerrit ging weg en kreeg een paar brooden mee en enkelen gaven hem een paar centen. Maar een enkele visscher was jaloers op den idioot. „Die had het gemakkelijk ; hij werkte nooit en kreeg maar van allen. Met de kermis had hij wel twee tientjes uitgegeven en zich met koek en bruidsuiker volgestopt, dat ie er een paar weken ziek van had geweest.”

De idioot, de grijnzende kop schuin, gaf allen nog eens een hand en wenschte veel zegen ; dan op den wal ging hij voorbij een ander mannetje, dat nu aan boord kwam. Het was een bonkerig, oud kereltje, met waterige oogjes, die inzichzelf murmureerde.

„Geef ’m ook een paar brooden. Ze zijn morgen toch hard”, zei de schipper.

Een matroos reikte ze het mannetje toe; deze nam ze aan met een giftige, driftige beweging, alsof het zijn recht was, die gave te ontvangen.

„Wie is dt\t, schipper?” vroeg Herman.

„De-kraaien-leven-ook,” mijnheer, zoo heet-ie. Hij voert niks uit, niemand heeft hem ooit zien werken. Als je hem vraagt waarom-ie niks doet, zegt ie : „de kraaien leven ook.” Hij leeft zoo’11 beetje van de krijg.”

Van de Zeeland, die nu met twee visschersschepen achter zich aan, gepasseerd was, werd naar de Jean-nette wat geroepen.