Een droomer ter haringvangst

17

teruggaan? Hij dacht aan Berlijnsch avondleven; zoo vertrouwd en zeker in de warme straten met het goudstroomsel uit de winkels langs het asphalt en over de donkere menigte. En roodbruine theaters en koude, klassieke concertzalen, waar de muziek langs blanke zuilen als wolken wierook scheen op te wade-men. Hij had Berlijn toch liever dan hij gemeend had — het was er zoo veilig en zoo gemakkelijk — men sneed er u het leven voor in kleine vierkantjes, men maakte het er tot pilletjes ; het gleed zacht naar binnen als een oester. Hij walgde van al dat comfort; hij wilde zich sterken, hij verlangde naar vermoeienis en ontbering. Hij wilde iets ondernemen, iets durven, zichzelf beproeven.

De morgen was bleek, teeder en Vlaardingen met de straten en kaden, nog leeg van menschenrumoer en maar de holle voetstap van een enkel man, die zwijgend zich naar een werk begaf, deed zich voor hem open, toen hij op straat, kwam als dommelde het stadje nog half in den slaap, als welfde het lichte zelfkant aan de afgeweven donkere droomen van den nacht.

Zijn boot was een ijzeren sloepschip. Zij was slank van bouw, met een scherpe boeg ondanks haar vrij groote afmeting, scheen zij licht, haast sierlijk. De schipper kwam van de loopplank naar hem toe. Herman zag het ranke mannetje aan en peilde in diens oogen. Die waren groot, zachtblauw, open met een glimp van leukheid, van goedige ondeugd, schalksche zeemansoogen.

Hij had graag een breede, stoere visscher gezien, een grof, sterk man boven hem, somber met de

Een Droomer ter Haringvangst.