Een droomer ter haringvangst

8

ginds in stormtij veroverd op de zee en nu onder gezang gelost aan den veiligen wal. Als hij daar had medegeheschen, hij zou het land hebben gevoeld als een geopenden, hongerigen mond, dien hij nu kwam verzadigen ; en de zee ver achter zich als een grommend ondier, een draak, dien hij te lijf was gegaan en dien hij overwonnen had, nu de zwaar bevochten buit brengend aan de beminde van zijn hart, aan het land, dat hij liefhad, omdat het schoon was.

Hij wilde mee naar zee ; hij zou mede arbeiden en mede leven met het stoere volk, waarop de gloed van oude degelijkheid afscheen. Hij verlangde naar stormnachten en verhalen van schipbreuk en muiterij en in zijn behoefte om uiting te geven aan zijn gevoel sprak hij een boer aan, die mede was gekomen in de coupé van den trein en vroeg hem naar een adres en vertelde van zijn plan. De boer weldoorvoed, zwaar in zijn vleesch, niet log maar van taaie pezigheid, met een dikken, hoogrooden nek keek hem aan met vernederende verwondering in zijn twee hardblauwe oogen en naast hem voortstappend :

„Met zoo'n vischschuit mee ; nou, jij liever dan ik. Bah, visschers, mijnheer, dat zijn de smerigste kerels die er rondloopen. Zij wasschen zich nooit; alles wat ze eten is even vies en vuil; hun armen zitten vol zweren en als er een bij je thuis is geweest, kan je den vischstank er niet uitwasschen. Ze slapen met z'n twaalven in een hok, waar mijn varkens niet in zouden willen. Ben je wel eens binnen in zoo’n schuit geweest? Niet? Ga dan maar eerst eens kijken, dan zal je wel van je geloof bekeeren. Op een vischschuit, jij