Een droomer ter haringvangst

HOOFDSTUK I.

Herman zat in den trein naar Vlaardingen; hij had een half uur te Schiedam moeten wachten en even was hij de stad ingewandeld. Welk een vaalheid van droeve, arme straatjes; en de groote, zware molens als sombere torens van botte cyclopen. Langs een kade loopend tuurde hij in branderijen met groote kuipen, vuil, bedompt, zwijgend, mokkend, een doffe, drukkende ellende, een verval, een vergaan in eigen lusteloosheid.

Maar te Vlaardingen, daar ging zijn hart open; daar was vreugde van wimpeltjes aan veel masten ; daar was bedrijvigheid van kuipers aan den wal, die de honderden tonnen met haring aanvulden; daar was zindelijkheid en welvaart van lichte winkels. Visschers, in blauwe „kiezjakken”, als poppetjes tegen het bruin der breede dekken, waren bezig en hij hoorde een vreemd wijsje van een voorman, die vaten hielp ophijschen uit een scheepsruim en bleef kijken naar dat zware werk, dat hem goed aandeed. Hij had gaarne medegedaan.

O, die pratte schreeuwers van de Berlijnsche effectenbeurs van zijn herinnering ; en hier dat vaste, tastbare, gezonde werk ; het aanbrengen van de schatten,