Opgedoken

zelfs, dat mij het leven aan het toneel zo goed zou bevallen, dat ik acteur zou willen worden. Tenslotte gaven ze toch toestemming. Samen met een paar klasgenoten, waaronder ook Hans Salomon, deed ik mee aan de Jungfrau von Orleans, Wilhelm Teil en Alt-Heidelberg. Voor onze optredens, die zich meestal tot de middagvoorstellingen beperkten, kregen we telkens vijftig pfennig, waarvan we weliswaar de helft aan de figurantenleider, de heer Mankwitz, moesten afdragen. Als we dat niet deden, zou hij ons niet meer mee laten spelen.

Bij de Jungfrau von Orleans had ik de rol van ridder. Ik moest de hoofdrolspeelster, Adele Stasienski, een fakkel overhandigen. In mijn ogen was Adele Stasienski beeldschoon en ik werd op slag verliefd. Urenlang hield ik het vol in mijn harnas om haar tenslotte de fakkel te geven en vlakbij mijn aanbedene te staan.

We vonden het ook heerlijk om in Alt-Heidelberg een groep studenten te spelen. Met studentenhoofdtooi en gekleurde sjerpen, die wij onder onze jasjes schuin om hadden hangen, liepen wij over het toneel.

Wij deden hartstochtelijk mee aan al die kleurrijke activiteiten, die niet alleen in de ogen van mijn ouders verdacht waren. Toen we ons op een dag bij de heer Mankwitz meldden, richtte hij zich tot Hans Salomon met de woorden: “Jij mag niet meer figureren. Je vader heeft een brief geschreven aan de theaterdirecteur en gevraagd om je niet meer te laten optreden.”

Maar misschien vond die deftige mijnheer Paul Salomon het beneden zijn stand, dat zijn zoon slechts figurant was. Mij hielpen de toneeloptredens in ieder geval om minder geremd te zijn.

Op een andere manier droeg mijn neef Erich Behrendt bij tot mijn weg naar volwassenheid. Drie jaar ouder dan ik gaf hij mij uitgebreide sexuele voorlichting. Ik was midden in de puberteit en heimelijk vond ik twee nichtjes, Ellen Jesserun en Ilse Meyer, leuk. Maar de voorlichting van Erich kon niet voorkomen, dat ik iedere keer moest blozen als de namen van beide meisjes vielen. Wel kreeg ik een duidelijk beeld wat liefde tussen man en vrouw betekende.

De vader van Ilse, Dr. Kurt Meyer, die met tante Lotte, de jongste zuster van mijn moeder getrouwd was en in Dortmund woonde, was onmiddellijk aan het begin van de oorlog opgeroepen. Hij klom op tot adjudant en compagniescommandant. Als jood kon hij weliswaar geen officier worden, maar hij werd voor zijn moed diverse malen onderscheiden. Ook oom Felix en oom Alfred, die zich ondanks zijn 45 jaar vrijwillig meldde bij de Landstorm en tot plaatsvervangend officier opklom, kregen een hoge onderscheiding. Ze kregen allebei het ‘Ijzeren Kruis’.