Opgedoken

confectie onmisbaar waren. Mijn naam maakte er ook deel van uit en Fik-kert voegde Margot’s naam eveneens toe. De lijst werd geaccepteerd, maar jammergenoeg niet voor iedereen op tijd. Sommigen die vrijgesteld werden, waren reeds weggevoerd.

In een van de eerste weken na het begin van de deportaties vluchtte Günther Klein met zijn gezin. Zij wilden proberen Zwitserland te bereiken, maar ondernamen de gevaarlijke reis niet samen. Günther Klein trachtte met zijn broer Hans op de fiets de Belgische grens over te gaan, terwijl zijn vrouw met de twee dochters, Yvonne en Renée, per trein zou reizen - een onzekere toekomst tegemoet.

In augustus volgden de oproepen voor alle joodse gezinnen, waarvan het gezinshoofd ouder was dan 40 jaar. Nog werd ik beschermd door de lijst van Fikkert, maar het was slechts een kwestie van tijd.

“We moeten ons verbergen”, zei ik tegen Ursel en Margot. “We moeten op zoek naar adressen, waar we kunnen onderduiken.”

Een toeval kwam ons te hulp. Het was in september. We zaten met Margot te praten.

“Vanavond komt een collega, Ria Vervoort, mij opzoeken”, vertelde ze. Ze is mannequin. Ze neemt een kennis mee, een Nederlandse halfjoodse man.

Ik kreeg een ingeving en vroeg haar: “Informeer eens, of zij geen onderduikadressen voor ons weten.”

De volgende ochtend begroette ze me met de woorden: “Dat is me ook wat moois! Die kennis van mijn vriendin, Dave Philips, werd ontzettend kwaad en vroeg hoe ik het in mijn hoofd haalde om hem iets dergelijks te vragen. Hij peinsde er niet over om op die manier het risico te lopen door de Duitsers gearresteerd en gedeporteerd te worden.”

Het antwoord van Dave Philips was duidelijk. Dus liet ik de kwestie rusten. Verbaasd vernam ik, wat Margot ons daags daarop vertelde: “Dave Philips stond vandaag onverwachts bij mij voor de deur en verontschuldigde zich, dat hij zo onbeschoft was geweest. Maar omdat hij niet wist hoe Ria erover dacht, mocht zij niet te weten komen, dat hij joden hielp onderduiken. Hij werkte samen met een verpleegster uit Alkmaar, die lid was van de gereformeerde kerk. Ze heet Ans Roos en ze komt morgen naar me toe.”

Gespannen luisterden we, toen Margot ons ’s avonds na dit bezoek verslag deed: “Ans Roos zal haar best doen om voor mij een onderduikadres te vinden.” Maar natuurlijk heb ik jullie niet vergeten. Ik had een foto van jullie heel opvallend neergezet, zodat ze wel moest vragen wie dat waren.