Opgedoken

werkelijk bent, die ik hier dagelijks kus. Terwijl hij hen waarschijnlijk heeft verzwegen, dat wij getrouwd zijn.”

Een paar dagen later dook de man in burger weer op. “Eén van uw vrouwelijke werknemers is de blonde mannequin Eva Dorn. Haar wil ik spreken?”

Ik liet haar roepen. Voordat ze er was, wilde hij nog weten of ik vroeger een relatie met haar had.

Dat was gelukkig niet zo en ik reageerde: “Vraagt u het haar toch zelf, want ik weet niet of u mij gelooft omdat ik een jood ben.”

En hij ging maar door: “Sinds wanneer kent u uw vrouw?”

“Sinds 1934.”

Of hij wist, dat ik Ursel weliswaar in 1934 had leren kennen, maar pas sinds vorig jaar een intiemere band met haar had? Waarschijnlijk niet, want hij leek maar gebrekkig over mij op de hoogte te zijn. Het leek erop, alsof ik mijzelf in zijn ogen vrijpleitte door mijn antwoord.

Na het gesprek met Eva Dorn kwam de man bij mij terug: “Binnenkort krijgt u te horen, wanneer u voor moet komen.”

“De kwestie is toch opgehelderd en een proces immers niet meer nodig”, verbaasde ik me.

“Er ligt een aanklacht tegen u. Een proces is onvermijdelijk. Niet alleen u, maar ook uw vrouw en Eva Dorn moeten getuigen.”

“Wilt u er dan alstublieft voor zorgen, dat het proces zo snel mogelijk plaatsvindt.”

Ik hoopte heel erg, dat we niet lang in die ondragelijke spanning hoefden te leven.

Het duurde twee weken, totdat de ambtenaar, waarvan ik nooit te horen kreeg welke functie hij eigenlijk had, opbelde. Tien dagen later moesten wij ons om tien uur met ons trouwboekje in het Raadhuis in de Königstrasse melden.

Op het vastgestelde tijdstip zaten we samen met Eva Dorn in de gang voor de zittingskamer. Toen we binnengeroepen werden, kregen we het bevel, dat ik tussen de beide vrouwen in moest lopen. Behalve de ons bekende ambtenaar die de leiding had, bevonden zich naast twee Gestapo agenten in burger, nog zes mannen en vrouwen in dezelfde ruimte. We moesten hen verplicht passeren. Tenslotte vroeg de ambtenaar: “Wie van de twee vrouwen werd door de aangeklaagde gekust?”

Even stokte mijn adem. Maar er gebeurde een wonder: allemaal wezen ze Ursel aan.