Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

9 juli 1943 vrijdag

Vanmorgen om zes uur luchtalarm. Niemand trekt zich daar iets van aan, het is alleen erg hinderlijk uit je slaap gewekt te worden. Wij waren alle drie klaar wakker, maar zijn toch even in slaap gesukkeld. Om kwart voor acht stond Cor op, zette thee en maakte mijn pap, daarna kwam Greet, die mij mijn pap heeft gegeven. Cor heeft me uitgekleed, Greet heeft me gebadderd en Cor heeft me weer aangekleed. Tante Maartje was bij het baden aanwezig. Daarna naar buiten, er vlogen hele formaties jagers over en daarna kwamen de Amerikanen. Het was me een leven in de lucht en geen luchtalarm. Cor zette mij onder de waranda, want wij verwachtten luchtgevechten, maar van dat alles gebeurde niets. Ik heb weer in mijn stoeltje gezeten en Oma Draak heeft mij een lepeltje pruimenjam gegeven, wat ik erg lekker vond. Mijn lipjes waren gespitst voor meer, maar ik kreeg niets meer. Ik ben weer een beetje hardlijvig en Greet heeft een uitje door mijn eten gekookt. Ik ben opgebleven tot half acht en was toen zo moe dat ik onder het pap eten zat te slapen. Toen ik in bed lag sliep ik zo.

10 juli 1943 zaterdag

Amerikaanse en Engelse troepen zijn op Sicilië geland en we zijn benieuwd hoe alles af zal lopen. In Rusland woedt een zware strijd, ook hiervan is verder nog niets bekend. Vanmorgen om zes uur weer luchtalarm. We hebben een nieuw luchtalarm. Hierbij hoeft men niet op te houden met het werk of van de straat te verdwijnen. Het gaat driemaal naar de hoogte en naar beneden, dan komt gewoon het veilig signaal. Dit betekent dat er vliegtuigen aan de kust zijn waargenomen, komen ze echter boven de stad, dan volgt weer het gewone wolvenge-jank. Om zeven uur weer luchtalarm. Een mens kan niet meer slapen. Ook is er vannacht weer geschoten, er waren vliegtuigen boven de stad. Het is regenachtig weer en ik heb weer een klein beetje hemelwater op mijn kopje gekregen. Ik heb weer in mijn stoeltje gezeten en voel me een hele Piet. Ik viel echter om van de slaap en krijg dus om negen uur vanavond mijn pap.

11 juli 1943 zondag

Vanmorgen om zes uur luchtalarm. Daarna nog tweemaal luchtalarm. Er was echter niets te zien. Ik ben twee ons en 20 gram aangekomen, het was niet te verwonderen, want ik heb een formidabele eetlust, iedereen staat er verbaasd van. Ze noemen me dikkop, ik heb gewoon hangwangen, maar Greet en Cor genieten er van. Ik zit iedere dag trouw in mijn stoel als een koning op zijn troon. Cor zegt als ik pap eet, dan heb ik zo’n klein wit sikje, zodat ik op Prins Hendrik (overleden echtgenoot van Koningin Wilhelmina) lijk. We zijn de hele dag thuis gebleven. Het weer was bar slecht, regen en wind, zoals iedere zondag.