Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

dicht, ambtenaren en ambtenaressen gingen roken en de mensenlucht was op het laatst ondraaglijk, afgezien van het feit dat je al die tijd moest staan. Maar daar kwam gelukkig het verlossende vrij signaal. Dit is een lange harde gil die langzaam afsterft. We hadden gelukkig opgelet welke plaats wij weer moesten bezetten. Na dus een uur ongeveer op het distributiekantoor te hebben zoek gebracht, keek Greet uit naar de tram. Geen tram te bespeuren en Greet besloot te lopen. Tegelijk met de tram kwam zij bij het eindpunt aan, maar flink moe. Ik heb voor het eerst in de box gelegen, ik vond het wel leuk en ik keek alle kanten rond, de tuin in. Al de bloemen waren op eens vlak bij me. Het kleine beest strekte zijn ledematen vlak bij me uit en Plukkie dacht, ik neem dan de wagen maar weer in gebruik en sprong er meteen in. Dikkie lag uitgestrekt bij wat bloemen op een schaduwrijk plekje. Al spoedig begon het mij te vervelen. Ik was trouwens niet erg in mijn hum. Toen Greet thuis kwam heeft ze mijn eten verzorgd en werd ik naar bed gebracht. Uit protest wilde ik niet direct gaan slapen, maar hierin kreeg ik niet mijn zin, ik trok aan het kortste eind en ik sliep weldra in. Om negen uur kreeg ik pap, terwijl er visite was om mij te bewonderen en spoedig lag ik weer in bed en had snel een vaste slaap te pakken.

6juli 1943

Vandaag zijn we naar Oma geweest in Heemstede. Ik kreeg mijn mooie blauwe jurkje aan en mijn cape, en dan ben ik een schatje met mijn heerlijk bruine toet en mijn bruine benen. Ik had tenminste wel bekijks. Voor het eerst van mijn leven reed ik naar de Haarlemse tram. Ik keek mijn ogen uit. Het was geen gewone taxi, maar met een gasballon erboven, aangezien het oorlog is en er vanzelfsprekend geen benzine is. We hebben hier autos die op gas rijden, op antraciet (kolen) of turf. Dan zie je soms auto’s of autobussen die op twee wielen een grote pot snert, (die indruk krijg je tenminste) meenemen. Ze zijn gevuld met kolen en verspreiden een enorme hitte. Dan heb je ook nog auto’s die op zuurstof apparaten rijden, zo zie je de gekste dingen. Een verhuisauto wordt getrokken door paarden, ook wel luxe auto’s. Onze postauto’s, eens prachtig rood en kolossaal zijn veranderd in een soort huifkarretjes, ook wel in bakfietsjes met houten wielen. Daarbij hebben we vrouwelijk personeel, die kousen moeten dragen en één paar per maand toegewezen krijgen. Er zijn plen-ty dames die met sokjes of ook wel alleen met blote voeten lopen, allemaal omdat er geen kousen meer zijn. Onze nieuwe tramconductrices dito.

We stapten uit de tram in Haarlem, nadat we onderweg allerlei akeligs hadden gezien. Bijvoorbeeld vrouwen die groenten voor hun gezinnen hadden gehaald en nu zagen dat er controle op de weg was en er niet door durfden. Ook vrouwen die in lange rijen bij de groenteman stonden of zaten met stoeltjes zelf meegebracht, hakende, breiende of lezende, met kinderen bij zich. En

79