Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

3 juli 1943 zaterdag

Vanmorgen achter elkaar tweemaal luchtalarm, daarna kwamen er Engelse vliegers en die hebben de gashouder in Oost gebombardeerd. Ook was er nog een luchtgevecht, maar alles was vlug afgelopen. Ik kwam weer in de tuin te staan. Als ik uit de wagen wordt gehaald dan kruipt Plukkie er in, die denkt dezelfde rechten te hebben. We zouden eerst uit geweest zijn, maar er kwam niets van. De slager had vandaag geen vlees voor ons en de groenteman aanvankelijk geen groente, maar we hebben gelukkig groente gekregen. Fruit was er niet te krijgen. In de krant staat, dat de mensen die clandestien groente en fruit halen, zware straffen zullen krijgen. Hun fiets wordt verbeurd verklaard (in beslag genomen) en je moet weten dat alleen de banden van fietsen per stuk f. 200,- kosten. De mensen rijden hier dan ook op de velgen, of houten wielen of het voorwiel is het wieltje van een autoped, of ze hebben hun oude banden over elkaar gezet, wat ontzettend zwaar fietsen is. De bakfietsen rijden allemaal op houten wielen, het is soms een leven als een oordeel. Dus bij gebrek aan rubber hebben de Duitse vrachtauto’s wielen die op ijzeren rupsbanden lopen. Wanneer zo’n colonne passeert dan vergaat horen en zien je.

Ik leer om me om te draaien en het lukt al heel goed, ook gaat het al veel beter wanneer ik op wil zitten.

4 juli 1943 zondag

Hè, hè, ik ben weer eens wat aangekomen, 270 gram, maar ik heb ook gegeten als een struikrover, ik kan maar niet genoeg krijgen. Vanmorgen zijn we uit geweest, sigaretten gehaald voor Cor f. 8.50 een doosje. Eerst hadden we luchtalarm, maar daarna, ondanks dat er wel vliegtuigen in de lucht waren niet meer. Toen we terug kwamen heb ik havermout gegeten, daarna weer in de tuin, toen kwam er bezoek en werd ik bewonderd. Iedereen vindt mij in blakende gezondheid en ze bewonderen allemaal mijn bruine benen. Het is negen uur geweest, het is een beetje somber weer geworden en het regent. Ik lig lekker in mijn bedje en Greet en Cor hebben met me gestoeid en nu probeer ik te slapen.

5 juli 1943

Vandaag drie maal luchtalarm. Ik heb nog nooit precies verteld hoe of zo’n luchtalarm eigenlijk is. Het is een sirene die steeds aanzwelt en dan weer daalt, alsof er wolven aan het loeien zijn, het geheel heeft iets angstaanjagends. Wij echter zijn er nu overheen en doen ons werk alsof er niets gebeurt. Greet was net op het distributiekantoor om onze bescheiden te halen toen het luchtalarm ging. De ambtenaren rezen van hun zetels, staakten het werk en al de distributiebescheiden werden opgeborgen. Wij werden niet verder geholpen, de deuren gingen

78