Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

i$ januari 1943

Net had ik een schone luier aan of ik voelde dat er een grote bah moest komen. Waarschuwen kan ik niet dus voegde ik de daad bij het woord. Het is anders niets prettig, want mijn bips ziet een beetje rood. Nu krijg ik daar iedere keer vaseline op. Wij sukkelen een beetje met de luiers, morgen gaan wij er wat bij kopen.

Vanavond is Tante Annie naar mij wezen kijken. Ze vinden me allemaal erg lief worden. Ik ben sterk, ja het is heus waar, maar soms hebben ze moeite met me om me op mijn kussen te houden. Vanmiddag nam ik gewoon zo’n hip dat ik haast uit handen viel. Ja ik begin ze hier al aardig de schrik op het lijf te jagen. Vanmiddag mocht ik even zelf mijn fles hanteren (vasthouden), maar ik stopte natuurlijk op een gegeven moment de speen te ver in mijn mond. Ik stikte er haast in. Dat heb ik verspeeld (niet goed gedaan), die fles krijg ik voorlopig niet meer. Ik begin al aardig in de rondte te kijken, maar ik zie geloof ik nog niets bepaalds. Ze zeggen hier dat ik blauwe oogjes krijg en licht roze haar. Ik ben ook heel erg blank.

16januari 1943

Van half zes tot bijna zeven uur heb ik gebruld. Ik had gegeten en ik had achter elkaar twee luiers vuil gemaakt. Ik wist zelf eerst niet wat het was, maar op het laatst kregen ze erbarmen met me en hebben ze me opgenomen (uit de wieg gehaald). Ik kreeg eerst een schone broek en daarna mijn fles, maar hoe het ook was, ik had weer niet genoeg.

En ik ben toch heus niet lastig. Ik ben een tevreden kindje, ik word met liefde omringd, als ik dan denk aan al die arme vondelingetjes van de laatste tijd, dan schreit (huilt) mijn kleine hartje van het grote onrecht door grote mensen elkaar aangedaan. Maar er is gerechtigheid en eens komt de tijd der verantwoording. We hebben even de dokter opgebeld en gevraagd hoe we daar (het huilen en de voeding die niet genoeg is) mee aan moeten. Om kort te gaan: morgen moet de dokter weten hoeveel ik ben aangekomen, want daar hangt mijn wel en wee vanaf. Ik begin al heel verstandig te kijken en ik grijp ook wel eens een wang, want daar kan je zo heerlijk op sabbelen. Mijn mandje wordt haast te klein. Mijn bips is al weer aardig bijgetrokken. Het kan ook niet anders, vaseline en poeder hebben het hunne bijgedragen.

Plukkie stond met zijn twee voorpootjes tegen de divan aan waar ik werd geholpen, hij begrijpt er nog steeds niets van als ik lig te huilen. Wij gaan nu beiden slapen, hij op de bank en ik in mijn bedje.