Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

26 december 1942 — Tweede Kerstdag

Ik ben een kerstkindje, de mensen zeggen een gelukskindje. Feitelijk werd ik pas verwacht, begin januari 1943, maar gisteren kreeg ik het in mijn kleine bol om mijn intrede nog in het oude jaar te doen, met al de ellende die eraan verbonden is. Eén ding is zeker, dat ik ondanks deze ellende lieflijk verwacht word.

’t Is geen normale tijd, de oorlog woedt over de gehele wereld, maar laat ik mijn kleine bol hier niet over breken. Ik ben op de wereld en hoop eens volwassen te zijn en sterk, om de tragedie van het leven op mijn eigen schouders te nemen. Ik lig in het ziekenhuis en hoop zo spoedig mogelijk op de plaats van mijn bestemming te zijn.

27 december 1942

’t Is zondag en de dokter was hier. ’k Ben de eerste kerstdag ’s avonds om half tien geboren. Ik woog maar 4 pond en 3V2 ons. Mijn moeder had graag dat ik de naam van Berdina zou dragen. Veel bijzonders is er nog niet gepasseerd in mijn nuchtere wereldje. Mijn moeder en ik maken het beiden goed.

6januari 1943

Vanmiddag om 16 uur ben ik gearriveerd. Ik had een snoezig blauw capetje om en was gewikkeld in een witte wollen doek, want ’t was nogal koud. Ik huilde wel een beetje. Met de auto ben ik hier aangekomen. Om 15 uur was ik nog in het ziekenhuis gevoed, ik kreeg thuis een schone luier aan en kwam toen in een snoezig babymandje te liggen met een lekker kruikje. Daarna werd ik in een ledikantje in de slaapkamer gezet. Ik heb toen nog wel wat gehuild. Diverse mensen die ik niet ken zijn me wezen bezoeken en ik heb gehoord dat ze binnen beschuiten met gestampte muisjes hebben gegeten. Om 18.15 heb ik weer een flesje gekregen en een schone broek, want ik had me weer danig nat gemaakt.

Van onze buurvrouw hebben wij een hele mooie witte wagen te leen, met een snoezig roze vachtje, ’t Zal fijn zijn wanneer ik daar eens in kan liggen. Plukkie, de angorakat heeft heel nieuwsgierig naar mij gekeken, maar er wordt over mij gewaakt. Vanavond om 21.15 uur krijg ik mijn flesje en dan hoop ik de hele nacht door te slapen tot morgenochtend zes uur.

7 januari 1943

Vanmorgen heb ik in mijn kleine leventje al een hele kleine operatie meegemaakt. Mijn vingertje was namelijk rood opgezwollen en aan het topje zat een bloedrood puntje. Dokter heeft dit doorgestoken en nu zit er een verbandje om. Toch mag ik juist graag op die vinger sabbelen, ’k Ben er niet lastig van geweest, ik werd zelfs niet eens wakker toen het gebeurde.

14