Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

Eigenhandig kruipen doe ik haast niet. Ja, ik ga wat achteruit. Staan of klauteren doe ik ook nog niet, maar er is ook geen haast bij. Ik weeg ruim twintig pond.

30 november 1943 dinsdag

Weer regen en hagel en wind, dat is dus huisarrest. Ze hebben weer geschoten en we hebben ook weer dikwijls luchtalarm. Berlijn moet iets vreselijks zijn.

1 december 1943 woensdag

Het is akelig koud weer en we gaan niet wandelen vandaag. Ik word steeds wat steviger op mijn voetjes, niet dat ik zelf probeer te staan, maar als Cor of Greet mij vasthouden, begin ik al stevig te staan. Ik kan ook een geweldige keel opzetten, vooral mijn eetlust die speelt me nog steeds parten. Dokter is vandaag geweest en ik krijg voorlopig geen pap meer, ik word te dik en moet het met gewoon middageten en brood doen.

2 december 1943 donderdag

Vanmorgen twee sneetjes brood, één met suiker en één gewoon. Het heerlijkste vind ik ’s morgens mijn kopje thee. Als Cor mij naar beneden haalt, dan heeft Greet inmiddels mijn kopje thee ingeschonken en dan roep ik eh, eh, ja, niet gewoon hoor, maar zo’n beetje met opzetten van al mijn spieren. Ik krijg dan een rood hoofd, strek mijn armen en benen en dan komt de thee, dan volgt mijn brood, wassen en dan lekker gepoederd in de box. Ook doet Greet tegenwoordig ’s morgens gymnastiek met mij. Handjes voor, omhoog, op zij en langs de heupen, dat is voor mijn borsten. Ik ga bij welwezen ook heel vroeg zwemmen. Berlijn is weer vreselijk gebombardeerd. In Italië rukken ze langzaam op; ze spreken niet van het f en het 8^e leger, maar van het n^e en 30^e leger, dat is een uitdrukking voor iets dat erg langzaam gaat. Overal op straat hangen nieuwe affiches, zoals 1943 is geen 1918. Een oproep voor vrijwilligers; de jeugd heeft er met blauw potlood verraders van gemaakt. Het evacueren van een gedeelte van Diemen, dat men niet aan onbevoegden mag verhuren. Nu wordt Leiden of liever een gedeelte van Leiden weer geëvacueerd en zo gaan we maar door.

3 december 1943 vrijdag

We zijn vandaag even wezen wandelen. Het was wel koud en ik had rode wangen. We zijn even naar Oma Draak geweest.

4 december 1943 zaterdag

Juist stonden we op het punt van uitgaan, toen er luchtalarm kwam. Dat duurde ca 1 uur, toen zijn we boodschappen gaan doen. Het was echt koud, maar ik werd