Dagboeken over een onderduikstertje 1942-1945

zo’n routine. We beginnen hier al zo’n beetje te rommelen en op te ruimen, i November gaan we over. We hebben een verhuisvergunning gekregen. De meesten krijgen die niet, maar een relatie zegt tegenwoordig veel.

Ik eet iedere dag een rauwe geraspte appel en dat vind ik heerlijk. Ook heb ik vandaag drie biscuitjes opgegeten.

14 oktober 1943 donderdag

Ik ben vandaag ingeënt. Dokter vond mij ook niet te dik. Er waren hier kennissen van ons, die dat dachten. Ze heeft me helemaal onderzocht, alles was piekfijn in orde, alleen krijg ik ’s morgens geen pap meer, maar een sneetje brood geweekt in melk.

Greet hield me vast terwijl dokter me een paar krabbeltjes over mijn schoudertje gaf. Even kikte ik, maar werd direct afgeleid door de mooie nikkelen dop van een flesje van de dokter. Dokter vertelde nog dat ze onze eigen dokter Venema op klompen in Vught had zien lopen.

Italië heeft de oorlog aan Duitsland verklaard en Portugal heeft de Azoren eilanden in bruikleen aan de geallieerden afgestaan. De Amerikanen en Engelsen rukken op in Italië en de Russen heroveren steeds terrein. Er worden aan weerskanten heel wat vliegtuigen naar beneden geschoten.

15 oktober 1943 vrijdag

De mist die enkele dagen boven de stad hing is opgetrokken en we gaan vanmiddag wandelen. Tante Hennie heeft ons even met het werk geholpen. Greet heeft gauw al mijn luiers buiten gehangen, want de laatste dagen was er steeds mist geweest, dus geen droog weer. We stonden juist op het punt van uitgaan toen we luchtalarm kregen. We hadden alledrie de pé in, mooi weer en al een paar dagen thuis geweest en nu we weg konden dat akelige luchtalarm, enfin na een kwartier konden we gaan. We hebben heerlijk gewandeld en op de terugweg ben ik in slaap gesukkeld.

16 oktober 1943 zaterdag

Ik heb gisteren van Cor en Greet een hobbelpaard gekregen, ik vond het erg leuk. Ze zetten me helemaal in de kussens en het paard krijgt een doek om zijn kop, aangezien ik mij steeds stootte, maar ik liet mij steeds achterover vallen en had dan de grootste schik. Van mijn pokkies (pokkeninenting) heb ik nog geen last. Ik kruip als een rat langs de grond en Cor en Greet hebben geen ogen genoeg om op mij te letten. Vandaag hadden we twee keer luchtalarm, maar we hebben niets gehoord.

109