In Depot

van de morgen was ik er getuige van, dat een vrouwelijk lid van het keukenpersoneel, mevrouw L., op de rand van de aardappelcentrifuge voor zichzelf een tas met gekookte aardappels vulde, waaruit tien personen konden worden bediend. Telkens weer hetzelfde beeld in de keuken: kruimeldiefstal op grote schaal. De mensen hebben tekort, maar overdrijven hun hebzucht. Aan de ene kant hebben de rovers het goed, aan de andere kant een groot tekort wegens te kleine porties. Een bewoner van mijn barak heeft vijfentachtig gulden voor een pond boter betaald, een ander < een > pakje sigaretten geruild tegen een pond suiker. Sigaretten worden verkocht tegen één gulden per stuk.

vrijdag 28 januari Gisteravond een transport van honderdtachtig mensen, waarvan ongeveer tachtig voor de s-barak. Onder de honderd anderen waren de ‘gesperden’ van kapitein Sommer: 120.000-stempels.

De houders van deze stempels hebben gewerkt voor de Duitse metaalindustrie en naar men zegt veel geld in de zwarte handel verdiend. Het zijn zowat de laatste ‘gesperden’, die nog in Amsterdam waren.

zaterdag 29 januari Emotie en verontwaardiging onder de houders van 120.000-stempels: Fräulein Slottke heeft de houders van accumulatie-stempels bij bosjes opgeroepen en hen voor de keuze gesteld: suppleren of nietigverklaring van de stempel, zodat zij niet naar Zelle, maar naar Auschwitz gaan. Dat zijn in hoofdzaak de geld joden uit de diamantindustrie, die op de zg. lijst-Ros staan. De diamant, die zij hadden ingeleverd, was te hoog getaxeerd ! Voor het eerst wordt hier de naam Ros genoemd, die à ongeveer vierendertigduizend gulden per persoon voor een Sperre-stempeltje zorgde. In deze vierendertigduizend gulden zat een aardig duitje commissieloon. Umsonst ist der Tod! De Joden zijn scherp aan de tand gevoeld: hun werd gevraagd, waar zij het geld vandaan hadden voor hun stempels, en wie antwoordde: van vrienden, werd uitgenodigd, de namen van zijn vrienden maar op te geven, dan zou Ros het zaakje wel verder in orde maken. Maar zo stom waren de Joden toch niet, de namen van hun vrienden, waar zij hun zwarte diamant hebben gedeponeerd, te noemen; zij roken lont.

Zij kregen acht dagen tijd om hun zaak in orde te maken. Zij voelen zich natuurlijk bedrogen en spreken van chantage. Natuurlijk is hier sprake van chantage, zoals ook de eerste actie chantage was en ten doel had, zwart geld uit de Joden te persen. De Nazi’s zijn er blijkbaar op uit, tot de laatste gulden uit de geldjoden te wringen: geld, of anders naar Auschwitz! En de Joden haasten zich om te dokken, voorzover zij nog wat hebben en hun handlangers kunnen bereiken, want zij willen niet naar Auschwitz. Zo lang mogelijk tegenhouden; in godsnaam dan maar

262