In Depot

en dat nog wel onder de rechtstreekse bescherming van Schlesinger, te belasten met het geestdodende werk van bonenlezen. Samson heeft mij op een lijst van memorie geplaatst en mij voorbestemd voor betere en minder tijdrovende arbeid. Voorlopig ben ik niet op de lijst van bonenlezen geplaatst, zodat ik mij onbeperkt aan mijn werk, dat ik tot dusver deed, kan blijven wijden.

donderdag 28 oktober Vandaag twee nieuwe gevallen van kinderverlamming. Een deel der s-mannen draagt al sedert enige tijd de indigo-scharlaken boevenpakken, die bestemd waren voor de gestraften, die uit Ommen zouden komen. De s-mannen zijn door deze pakken, mede door hun kaalgeknipte hoofd, gebrandmerkt, maar ze staan eigenlijk zeer gedistingeerd, en een vrouw, die besef heeft van kleur en stijl, kan zich voor een heel aparte japon geen knapper kleurencombinatie denken.

De s-mannen gaan volstrekt niet gebukt onder hun stigma, maar gaan vrolijk zingend en fluitend door het kamp naar hun werk en komen er vrolijk zingend weer vandaan. Het kamp krijgt door de sprekende kleuren wat fleur tussen de grauwe barakken. Totnogtoe brachten slechts de latrines wat levendigheid, door hun rode baksteen. Zij hebben een afzonderlijke naam gekregen: les châteaux rouges. Sedert de komst der Barnevelders, die het Franse element hebben meegebracht. Wanneer iemand een kleine of grote boodschap moet doen, zegt hij tegenwoordig: ‘Ik moet even naar le château rouge' Het stinkt er evengoed afschuwelijk.

zaterdag 30 oktober Mijn lust tot schrijven is de laatste tijd getemperd. De dagelijkse strijd tegen de walging van de samenleving, tegen het lawaai, tegen de banaliteit, tegen de platvloersheid kost veel energie. In het schrijven heb ik totdusver een afleiding gevonden, die mij deze walging vaak deed vergeten. Ook in het schaken. De laatste tijd laat mijn energie mij wel eens in de steek en ontbreekt mij de prikkel, mijn notities te maken. Ben ik op het kamp uitgekeken en word ik onverschillig, gelijk zovele anderen, die hier lange tijd verblijven, voor wat zich hier tussen de mensen af speelt? Zeker is, dat het leven hier af stompt en dat men zich tegen deze afstomping voortdurend verzetten moet om van het leven nog wat te maken. Dat kost energie. De vlucht te nemen in het lezen van tuinbonen, lijkt mij wel de grootste afstomping. Ik ben een der weinigen in het kamp, die officieel niets doet, maar schamen doe ik mij er niet voor. Het grootste deel van het werk geschiedt tenslotte ten gerieve van de Duitse Wehrmacht. En daarvoor voel ik mij niet geroepen. Van meer belang lijkt het mij de dagelijkse gebeurtenissen te registreren voor hen, die zich later een beeld willen vormen van wat hier is gebeurd. Ik heb dus de plicht met schrijven door te gaan.

191