In Depot

Schlesinger. Telkens wisselende entourage. Binnen zijn dr. Ottenstein en Pisk, het hoofd van de od. Twee Joden, die op dienstreis moeten, wachten, zelfgenoegzaam, in het gevoel van: wij zijn onmisbaar en onafzetbaar. Prachtige dassen op blauwe hemden. Een jonge blonde vrouw met geëpileerde < wenkbrauwen > en hoog-opgestoken stro-geel haar, de knotsvormige benen koket over elkaar, opent om de minuut haar reticule voor haar spiegeltje en poetst onophoudelijk aan haar wimpers en plukt in haar haar. Moet zij Schlesinger veroveren of moet zij hem behouden? Ze doet zelfverzekerd. De twee kamp-rechercheurs,

Van Rijn en Simon, komen binnen. Van Rijn, de Hollander, ingetogen, Simon, de Duitser, druk, lacherig, moppig. Zij komen een nieuw geval van Joodse NSB-Spionage in barak 73 bespreken. Bedrijfsleiders wippen binnen. Frau Schlesinger, in het zwart, zeilt als ‘op’ voor de voorstelling binnen, als een botter voor de wind, met een snelle teug aan een sigaret, de rook hooghartig uitblazend, niemand groetend, niemand ziend, snelt als een pijl uit de boog op de deur van Schlesinger toe, opent de deur zonder kloppen, verdwijnt als een fantoom. Weinreb, de man van de Weinreblijst, komt zwaar bebrild, verstrooid, binnenwandelen. Sedert een dag of tien is hij uit Scheveningen weer terug, waar hij wekenlang in de gevangenis heeft gezeten. Hij heeft zich moeten verweren tegen de beschuldiging, dat hij geknoeid heeft bij het plaatsen van de zevenhonderd man van zijn lijst. Hij is erin geslaagd, de Duitse autoriteiten van zijn integriteit te overtuigen en is naar Westerbork teruggezonden, ontheven van zijn s. Hij moet vandaag echter weer naar Scheveningen terug om opnieuw of verder verhoord te worden. Weinreb, geleerde, gaat bescheiden ergens in een hoekje staan. Iedereen wacht en iedereen abordeert Tom, de jeugdige portier, de mooiste jongen in het kamp, de lieveling van alle meisjes, om te vragen, of en wanneer Schlesinger ontvangt. Tom houdt zich diplomatiek van den domme: hij weet niet of en wanneer Schlesinger ontvangt. Pisk, in het groen met zware rode biezen boven de hand, loopt zwart-broeiend in en uit. Transportdag is voelbaar: de o d moet waken, dat er geen boeven ontsnappen. Een lange, schrale, pikzwarte kip komt binnengefladderd: modieus aangedaan, chic hoedje, hoge hakjes, sterk geschilderd, menierode wangetjes, een paar krenten van oogjes, argeloos, duif-onschuldig, onder hoge gewelfjes van wenkbrauwen, een teer neusje, dat ternauwernood uit de wangen steekt. Zij geldt als het mooiste meisje van Westerbork. Iedereen kijkt haar na, wijst haar <na>: die wordt geprotegeerd door de hoogste kringen, omdat ze zo mooi is. ‘Is Schlesinger op zijn bureau.’ ‘Ja, maar hij heeft bezoek.’ Tom kent haar als vaste klant: hij weet, dat zij komt pleiten voor haar gunstelingen. ‘Geef hem dan dit briefje.’ Zij produceert uit haar reticule

143