Van sikkel en hamer

80

De dictatuur wordt gedragen door de communistische partij, de eenige derhalve die in Rusland recht van zijn heeft. In haar handen komen alle draden van de gebeurtenissen in het Sovjetrijk samen. Het z.g.n. Politieke Bureau, een commissie van ongeveer tien mannen, regeert de partij; Stalin is daarvan de algemeene secretaris, of practisch gesproken: de dictator. Leden der partij houden alle strategische posities in het rijk bezet: om te beginnen in de Sovjets, die volgens een getrapt kiesstelsel worden gekozen, in de vakorganisaties, in het Roode Leger, in de regeering, de regeeringsbureaux, de fabrieken, de landbouwbedrijven. Ook de regeering staat onder de bevelen van de communistische partij, d.w.z. in theorie; want in werkelijkheid bepaalt weer het Politiek Bureau, en in de laatste instantie het Uitvoerend Comité, de regeeringspolitiek. Deze heeft twee aangezichten: dat van de dogmatiek der Russische communistische leer, dat van het opportunisme van het compromis met de omringende kapitalistische staten.

Als instrument van intimidatie beschikt de communistische partij over de G.P.Oe, de beruchte politieke staatspolitie, die als uitdrukkelijke taak heeft, geheel in overeenstemming met het doel van de dictatuur, „politieke en economische contrarevolutie, spionnage en banditisme” te bestrijden. De bescherming van de revolutie, die aan de langs donkere paden sluipende G.P.Oe is toevertrouwd, is een rekbaar begrip en laat een ruime marge tusschen revolutionair recht en uit machtswellust geboren willekeur. Deze marge, die aanvankelijk schrikbarend groot was, eerst, en begrijpelijk, kort na de revolutie, later bij de uitvoering van het Vijfjarenplan, toen een meedoogenlooze kruistocht tegen „saboteurs” werd ondernomen, is sedert kort, onder invloed van economischen werkelijkheidszin, veel kleiner geworden; als leiders der G.P.Oe zijn ook minder fanatieke elementen uitgekozen.

In de communistische partij zelf heerscht een ijzeren discipline. Zij is wel eens vergeleken bij de Katholieke Kerk. Men zou ze echter juister kunnen vergelijken bij de orde der Jezuïeten, ook wat betreft haar propagandistisch, zelfs mili