Van sikkel en hamer

WERKELIJKE BEHOEFTEN EN ARBEIDS-PRAESTATIE.

„Wie méér en beter werkt, krijgt méér, hij die niet werkt, krijgt niets/'

Deze tegelijk lokkende en dreigende spreuk vindt men in groote, sprekende witte letters op een breed rood lint over het geheele front van de hal van een schouwburg te Moskou* Een variant op het bekende bijbelsche woord: Die niet werkt, zal niet eten. In West-Europa is dit woord in politicis vaak aangevoerd tegen hen, die leven van inkomsten, niet uit arbeid verkregen. Aanvankelijk hebben de bolsjewisten het bijbelwoord gebruikt als hoon tegen de vernietigende bourgeoisie.

Thans gebruiken de bolsjewisten het niet meer als hoon tegen de bourgeoisie, doch als vermaan aan, als d r e i-g e m e n t tegen den arbeider. Als scherp vermaan, als scherp dreigement. Want dat de arbeider werkt, alleen maar werkt zonder méér, is niet voldoende. De variant, die onlogischerwijze vóór de hoofdgedachte wordt geplaatst, zegt het in zijn strekking onomwonden: de arbeider moet het uiterste, het alleruiterste van zijn arbeidskracht geven. Maar daarvoor wordt hij dan ook beloond: hij krijgt méér.

Niet langer wordt hier op de communistische gemeen-gedachte als creatieven factor een beroep gedaan, doch op de oude individualistische eigenbaat.

In boven-geciteerde variant vindt men kort en scherp in