Russische reisschetsen

DE HARDE PRACTIJK VAN HET LEVEN.

eischt. Het natuurlijk tempo van den Rus is niet snel, eerder traag. De bolsjewisten, die Amerika tot voorbeeld nemen voor hun eigen technische organisatie, hechten aan dezen trek van den volksaard waarschijnlijk te weinig waarde. Zij gelooven dat het tempo van een volk niet een vaste, onveranderlijke hoedanigheid is, doch een verworven gewoonte. Dit is natuurlijk tot zekere hoogte juist. Tot welke hoogte, kan moeilijk worden voorzien.

Het volwassen geslacht gaat zeker gebukt onder de snelle technische metamorfose, daar het veelal de technische bekwaamheid en de vereischte geestdrift mist, maar ook het physieke weerstandsvermogen, dat door den oorlog, de revolutie en den burgeroorlog te sterk is aangesproken om den druk van het nieuwe productie-proces te dragen. Men leest het den leden der oude generatie van de vermoeide gezichten, men ziet het aan hun vermoeiden gang; zoo zij geestelijk en lichamelijk al niet zijn vernield, zoo verkeeren zij toch in een toestand van lijdzaamheid, onverschilligheid, afwachten.

Er zijn communisten die openlijk toegeven, en ook voor hun verantwoording nemen, dat de politiek der bolsjewisten het bestaande geslacht willens en wetens opoffert, alleen om den grondslag van een communistische samenleving onverwoestbaar te leggen.

De bolsjewistische regeering heeft i n n e r 1 ij k feitelijk reeds met het oude geslacht afgerekend.

Intusschen is het arbeidstempo, naar het schijnt, voorloopig over zijn hoogtepunt heen. De groote vurigheid, die kenteekenend was voor het begin van de uitvoering van het vijfjarenplan, is, ofschoon verre van gedoofd, toch aanzienlijk getaand.

* *

*

Het economisch motief speelt in de geesten der arbeiders een veel grooter rol dan de bolsjewistische heerschers doen voorkomen. Wij hebben ons voor de vorming van ons oordeel laten leiden door de vergelijking van uitspraken van arbeiders zelf in verschillende deelen des lands. In de kern komen zij op hetzelfde neer: onverdragelijke dwang der communisten, tekort aan levensmiddelen. Wij schrijven de volgende, van een bouwvakarbeider afkomstige uitlatingen over, die wij te Dnjeprostroi woordelijk in onze aanteekeningen opnamen: De stootarbeiders oefenen moreelen dwang op de arbeiders uit. Arbeiders worden van het land naar de industrie weggevoerd. De vrouwen worden gedwongen in de kolchozen te werken: anders krijgen zij geen eetwaren uit de coöperaties. De regeering lokt de arbeiders met wat meer suiker of andere eetwaren, waarvan weinig voorhanden is. De arbeid is zwaar, omdat er niets te krijgen is. De arbeiders leven meestal van brood. De loonen loopen van zestig tot driehonderd roebel, maar niemand kan daarvan leven, omdat men voor zijn geld niets kan koopen.

Hiernaast plaatsen wij de uitlating van een metaal-arbeider, met wien wij te Charkow een gesprek hadden. Deze verklaarde ons het volgende: Het drie-ploegenstelsel eischt te veel van den arbeider. De arbeiders zijn allen vóór het communisme, doch tegen de algemeene lijn. De sociale kant van ons bestaan wordt opgeofferd aan het Vijfjarenplan. Het tempo van den arbeid wordt opgedreven uit vrees voor de bewapening van Europa. Daardoor worden van de arbeiders bovenmenschelijke offers geëischt en wordt de lichte industrie (de levensbehoeften-industrie) opgeofferd aan de zware (de industrie der productiemiddelen). De prijzen der levensmiddelen zijn sterk gestegen. Ik zelf verdien 240 roebel, waarvan ik met mijn familie niet kan rondkomen. Ik kan geen werk-kleeren krijgen. Er zijn geen wegen om behoorlijk van het werk naar huis te komen. Er is geen behoorlijke waschgelegenheid. De huizen worden wel snel, doch slecht gebouwd. De coöperaties worden slecht beheerd. Vele dingen zijn niet te 30