Een volk bouwt zijn huis

DE AKKOBAAI EN HAIFA.

doch dat is m ij n zaak. Dat heb ik tegenover mij zelf te verantwoorden”. Daarmede was het incident uit.

Toen ik echter in mijn hotel intrek had genomen, trof ik daar een leider van een der groote Zionistische scheppingen, die denzelfden Zaterdag als ik uit Jeruzalem naar Haifa was vertrokken. Nieuwsgierig hoe h ij dan wel in Haifa was gekomen, stelde ik een desbetreffende vraag, waarop ik het eenigszins verbijsterende antwoord kreeg: „Wel, ik heb mijn eigen auto met mijn eigen chauffeur”. Deze chauffeur is natuurlijk een joodsche chauffeur, — die ten gerieve van den leider wèl op Zaterdag rijdt. Te oordeelen naar de wijze, waarop de leider mij bleef aanstaren, moet mijn gezicht uitdrukking hebben gegeven aan duidelijk zichtbare verbazing.

Haifa heeft herinneringen, die diep in het antieke verleden afdalen; Haifa is ook bezig vooral onder den invloed der Zionisten snel tot een moderne stad uit te groeien, waarbij het slechts de concurrentie heeft te duchten van Tel Aviv, dat eerst veel later zijn ontwikkeling is begonnen, doch veel sneller vorderingen heeft gemaakt.

Tot den toerist en den historicus spreken de Karmel en de rivier de Kisjon, die bij Haifa in de zee uitmondt. De Karmel is een ongeveer 300 meter zich boven de zee verheffend massief, dat zich naar het Zuid-Oosten aansluit bij een 25 kilometer lange gelijknamige bergketen, die zich voortzet in de bergen van Samaria. Vele toeristen, die naar Palestina komen, nemen intrek in één van de met het front naar zee gekeerde vele goede hotels of pensions, om van het plateau het verrukkelijke uitzicht te hebben op de baai van Akko. Er zijn er die meenen, dat de schoonheid van de Golf van Napels verbleekt bij die van de baai van Akko. Ik heb tot nog toe de Golf van Napels niet gezien, doch moet bekennen dat het uitzicht op de ruime blauwe baai met zijn ijlen sluier in de koele ochtenduren, zijn spel van fel-tintelend licht midden op den dag en zijn breede rust tegen het vallen van de duisternis reeds vroeg in den avond, fascineert, zoöals mij nog geen ander uitzicht op zee heeft gefascineerd. Naar het Noorden geeft het gezicht op de groene heuvels van Beneden-Galilea met daarachter de ruwere bergpartijen van Boven-Galilea en daarachter weer de hoogoprijzende sterke bergen van den Libanon aan de baai een prachtigen achtergrond, waarop het oog gaarne rust.

De Karmel is verbonden met den strijd van den Profeet Elias tegen de Priesters van Baal, gelijk men beschreven vindt in Koningen I. Hier, aan den Kisjon, heeft Elias de aanbidders van de góden der Phoeniciërs getart, hun góden er door aanroeping toe te bewegen zich te demonstreeren, door de zelfontbranding van opgetaste blokken hout, en nadat Elias z ij n God had aangeroepen en deze zich aan hem had geopenbaard, 450 Baalpriesters gedood.

De Karmel bevat verder de levendige herinnering aan de Christen-heremieten, die zich daar reeds voordat het schild van Rome week, vestigden en zich als de opvolgers beschouwden van de „School der Profeten”, die door Elias werd gesticht. Zij hebben het in den loop der eeuwen hard te verduren gehad, hun kloosters werden verwoest en zijzelf moesten zich in grotten verbergen, doch men vindt er thans nog steeds een Karmelieter Klooster, waarvan de eerste steen werd gelegd in 1827 en dat in 1853 gereed kwam. Het prachtig gelegen klooster is voor toeristen een voorwerp van groote belangstelling en de monniken wijzen nóg de grot aan, waar Elias zou hebben gerust, voordat hij zich opmaakte voor zijn eerste vlucht. Deze grot heet nog altijd de „School der Profeten”. De monniken droegen vroeger nog wit-en-bruin-gestreepte pijen ter herinnering aan den profeten-mantel, dien, met zulke strepen gekenmerkt, de profeet bij zijn Opstijging in een door den vuurgloed van een onweder omgeven wagen en rossen in het Overjordaansche als afscheidsgroet aan de

95