Een volk bouwt zijn huis

NAAR DE DOODE ZEE EN JERICHO.

De Engelschen hebben met deze concessie een goeden greep gedaan en zich daarmede financieel onafscheidelijk aan Palestina gebonden.

Even ten Noorden van de Doode Zee, niet ver van den Jordaan, ligt Jericho. In mijn herinnering hoofdzakelijk een boschje frisch-groene waaiers van vezelachtige magere bananenboomen in de diepte van een heete woestenij. Dit Jericho heeft niets uit te staan met het oude Kanaanietische Jericho, welks muren zouden zijn omgevallen, toen op den zevenden dag der belegering onder aanvoering van Jozua de zeven Joodsche priesters op hun bazuinen begonnen te blazen en het Joodsche krijgsvolk zijn vreugdekreten uitstiet. De tegenwoordige „Stad van de Godin der Maan” ligt ongeveer op de plaats van het Jericho, dat de Kruisvaders in ’t begin der middeleeuwen hebben herbouwd en waar zij palmen en balsaminen hebben gekweekt en suikerplantages onderhielden, waarvoor oorspronkelijk de hoogergenoemde irrigatieleiding heeft gediend. Na vier eeuwen van volkomen vergetelheid hebben Russische pelgrims, die er een gewoonte van maakten in den Jordaan te baden, uit een Arabisch gehucht, er Riha genaamd, dat het Jericho der Kruisvaarders nog slechts aanduidde, het tegenwoordige Jericho ontwikkeld, dat thans een 1500 inwoners heeft, meerendeels Mohammedanen. Historisch in dit moderne Jericho is de Bron van Eliza, eigenlijk een verzameling van bronne-tjes, die in een bassin van 15 bij 8 meter worden opgevangen en met welker eeuwigvloeiende wateren het volk van het eerste Jericho zich reeds heeft gelaafd. Deze bron is in 1906 hersteld en is thans een zegen voor de geheele omgeving. Een Arabier heeft binnen de omheining een afgeschut hoekje, waar toeristen zich kunnen laven met gazeuse dranken of ijskoud bier.

De bodem, waarop het eerste Jericho heeft gestaan, ligt op een grooten kilometer afstands naar het Noord-Westen aan den voet van den Quarantanaberg, die volgens de overlevering het tooneel der Verzoeking is geweest. De overblijfselen van dit oude Jericho zijn reeds sedert een vijfentwintig jaar voor een groot deel blootgelegd: een langwerpige vestingstad op rotsgrond met hooge muren van baksteen, waarvan gedeelten nog overeind staan. Ten Noorden van de stad vindt men de overblijfselen van een acropolis. Volgens de archaeologen werd het Kanaanietische Jericho plotseling overvallen en verwoest; het is daarna vier of vijf eeuwen onbewoond geweest en de Joden hebben er vervolgens een sterke, eveneens ommuurde stad op gebouwd, waarvan de steenen overblijfselen nog spreken. Dit Jericho was beroemd, niet alleen wegens zijn dadels en balsamine-tuinen, doch vooral door zijn henna, welker wortels en bladen een roode verfstof opleverden, die de vrouwen in het Naburige Oosten nog heden ten dage voor het verven van lippen en wangen gebruiken. Dit Jericho viel, evenals Jeruzalem, aan de horden van Nebukadnezar ten prooi, doch na de ballingschap der Joden in Babylon keerden enkele honderden naar de overblijfselen van Jericho terug, dat, totdat het kort voor onze jaartelling werd herbouwd, een Joodsche stad bleef.

De stad kwam daarna onder de heerschappij der Romeinen. Marcus Antonius gaf haar zijn gevierde Cleopatra ten geschenke. Deze kon echter het geschenk niet voldoende waardeeren, daar het haar te ver afgelegen was, en verkocht het aan Herodes. Daarmede was het lot van het eerste Jericho bezegeld, want Herodes, met zijn hartstocht voor architectuur, bouwde een geheel nieuwe stad op een paar kilometer ten Zuiden van het eerste Jericho, in Romeinschen stijl, met een hippodrome, een amphitheater, en mooie tuinen. Hij koos deze stad, die meer dan duizend meter lager lag dan Jeruzalem en 250 meter beneden den zeespiegel, als zijn winterverblijf. Een keuze, die door de ruwheid van het klimaat van het hooggelegen Jeruzalem in den winter ongetwijfeld gerechtvaardigd was. Een keuze, die ondernemende hötelexploitanten in onze dagen als voorbeeld genomen hebben, want in het gebied van Jericho vindt men verscheidene uitmuntende hotels ten gerieve van minnaars van het vrijwel tropische klimaat, die den 92