Een volk bouwt zijn huis

ZIONISTISCHE GROND- EN FINANCIEELE POLITIEK.

beschikking gekregen over een prachtige landbouwschool te Toelkaram, op de grens van Sjaronvlakte en Samaria.

Wat Beisan betreft, verdedigt de regeering haar besluit met er op te wijzen, dat dit land vóór 1918 Sultansland was, waarop de Arabieren gewassen verbouwd en dus rechten hadden. Haar besluit was in politieken zin niet slechts gerechtvaardigd, doch waarschijnlijk ook noodzakelijk, tot het handhaven van een zeker evenwicht tusschen Joden en Arabieren. Het merkwaardige hier is echter, dat het gebied van Beisan het voorwerp is geworden van een der frap-pantste grondspeculaties, die Palestina heeft beleefd, mogelijk gebleken doordat het meerendeel der Arabieren gronden werden toegewezen, verre liggende boven hun financieele capaciteit en de behoeften van hen en hun families. De Arabieren, die zelf dezen grond hebben gekregen tegen zeer lage prijzen, verkoopen thans het surplus aan de Joden tegen nog steeds oploopende fancyprijzen en slechts bij kleine kavelingen, terwijl de Zionistische politiek juist gericht is op den koop van groote aaneengesloten stukken land.

Zoo zijn zoowel de Arabieren als de Joden, ieder uit een anderen hoek, tegenstanders van de grondpolitiek der mandaatregeering.

De grondpolitiek der Joden bevindt zich op het oogenblik min of meer in een impasse. Deze impasse wordt gevormd door een samenloop van omstandigheden. Zonder twijfel heeft de uitwerking van de onlusten van 1929 aan de bodemtransacties bepaalde remmen gesteld, die een vlotten gang van zaken bemoeilijken. De Arabieren, die na 1929 geweigerd hebben met de Joden een accoord te treffen inzake het grondvraagstuk, dat hun nationale gevoelens geen bevrediging schenkt, hebben, op het voorbeeld van het J o o d s c h Nationaal Fonds, een Arabisch Nationaal Fonds gesticht, om de werkzaamheid van het Joodsche fonds te verzwakken of te verlammen, door bij voorbaat den grond op te koopen die op de markt komt. Of dit fonds, dat uiteraard en vooralsnog niet over groote kapitalen beschikt, grond in groote hoeveelheden zou kunnen opkoopen, is aan gerechten twijfel onderhevig, al zijn ook inderdaad gevallen bekend, waarin het zijn taak met succes heeft verricht. Ook is het de vraag, of grootgrondbezitters, die hun grond willen verkoopen, waartoe zij nog altijd de vrijheid bezitten, zich tenslotte van hun voornemen zullen laten afbrengen, wanneer zij daarvoor bij de Joden de hoogste prijzen kunnen bedingen. Doch het fonds onderhoudt in ieder geval eenerzijds een politieke actie door het maken van scherpe propaganda in de dorpen tegen de grondpolitiek der Zionisten en werkt er anderzijds toe mede, dat de grondprijzen verder de hoogte ingaan. Deze prijzen zijn in den loop der jaren reeds tot fantastische hoogten gestegen. Bijvoorbeeld: toen in 1882 de eerste Joodsche kolonie werd gesticht, werd acht shilling per doenam grond betaald; — thans varieeren de prijzen van 10 tot 20 pond en 25 tot 30 pond sterling, in de nabijheid van een stad als Tel Aviv tot meer dan 100 pond, in sommige gevallen zelfs 400 pond. De actie der Arabieren valt samen, ten eerste met een geleidelijke uitputting van de kleine reserves, die het Joodsch Nationale Fonds van de 330.000 vierkante doenam grond in zijn bezit nog heeft, ten tweede sedert de laatste paar jaren tengevolge van de economische crisis in Europa, met een zoodanigen achteruitgang in de inkomsten van het Fonds, dat het practisch genoopt werd, zijn grondaankoopen stop te zetten; terwijl het nog een schuld heeft van 400.000 pond sterling. Nu zich uit Europa een sterke immigratie-neiging openbaart, is deze situatie pijnlijk.

Een gebeurtenis van den laatsten tijd moge de politieke actie der Arabieren karakteristiek belichten. In 1929 verkreeg het Joodsch Nationaal Fonds aan de Haifabaai, in het Noorden des lands, in bezit het moerassige gebied van Wadi Chawareth, dat 29.000 vierkante doenam meet. Het Joodsch Nationaal Fonds liet het terrein bij gebrek aan de noodige fondsen voorloopig braak liggen 62