Een volk bouwt zijn huis

TWEE VIJANDIGE KAMPEN.

duizenden landbouwers, die, zoowel heer als knecht, van hetzelfde ras, dezelfde nationaliteit, dezelfde mentaliteit zijn en van dezelfde verlangens en begeerten vervuld. In doelstelling en contracten komt deze gedachte ondubbelzinnig gaaf omlijnd tot haar recht en bij de practische uitvoering van de gedachte kennen de Zionisten tenauwernood compromis of concessie.

In het gemeene kader der Zionistische Organisatie leven verscheidene stroomingen, die weliswaar van meening verschillen over de taktiek, die dient te worden toegepast om het Zionistische ideaal te behartigen en naar zijn overwinning te voeren, doch het einddoel staat vast. Men onderscheidt in hoofdzaak twee stroomingen. De eerste, de Histadroeth, de zeer invloedrijke socialistische Arbeidersfederatie, die de verschillende vakbonden nauwsluitend omvat, hinkt feitelijk op twee gedachten. Eenerzijds streeft zij naar het integrale Zionisme en is derhalve voorstander van de „lossing van den bodem,” met uitsluiting van de Arabieren èn als meesters èn als arbeidskrachten van de Joodsche ondernemingen, anderzijds streeft zij naar hartelijke samenwerking met een zich ontwikkelende Arabische arbeiders-beweging tegen den gemeenschap-pelijken vijand: het kapitaal. Hier botsen nationaal ideaal en klassenstrijd-beginsel tegen elkaar.

De tweede strooming, die meer indruk maakt door jeugdige voortvarendheid dan door groot aantal of indrukwekkende beradenheid, zijn de revisionisten, wien de politiek van geleidelijke „lossing van den bodem” te tam is, niet snel genoeg tot het doel voert en die graag, naar fascistisch recept, met geweld de Arabieren zouden willen terugdringen en onderwerpen. Onder den invloed van de jodenvervolgingen in Duitschland hebben deze revisionisten den laatsten tijd aan aanhang, in ieder geval aan rumoerigheid gewonnen. Tusschen Histadroeth en revisionisten eenerzijds, tusschen revisionisten en Arabieren anderzijds, heerscht bij voortduring een sterke spanning.

Tusschen Zionisten en Arabieren in het algemeen is een bepaalde animositeit voelbaar. De Joodsche kolonisten zijn overal op hun hoede. Men bemerkt het aan den bouw der kolonies, die volgens weloverwogen strategische plannen ontworpen zijn en waar men er goed op bedacht is, bij onraad of overval langs goede, rechte, convergeerende wegen snel in het hart der nederzettingen terug te trekken en behoorlijk verschanst tegenstand te bieden. Men bemerkt het aan de Joodsche wachters, die rechtop te paard, het geweer dwars over het zadel, preventief de grenzen der nederzettingen afpatrouilleeren. Dat zijn de leden van den Sjomer, de organisatie der Joodsche wachters, die het parool Sjmira jiwrieth: Verovering van de Joodsche Wacht, hebben vervuld. Men bemerkt het aan de stemming onder de jonge pioniers, die nog steeds onder den indruk van den overval van 1929, welke door het geheele land zijn sporen in rouw heeft nagelaten, met verbluffende zelfbewuste strijdvaardigheid bezield zijn. Ook aan de jonge Joden in de steden. Men bemerkt het op de landwegen tusschen de bergen aan een levendigen patrouilledienst van bereden Britsche politie en militaire beweging, die het epateerende heeft van het militaire machtsvertoon. Men bemerkt het uit de verhalen van planters, die klagen over de verwoesting van hun jonge aanplantingen door Arabieren, die de stammen doorzagen. Men bemerkt het in de kranten, die schier dagelijks aan deze klachten steun verleenen. Men bemerkt het aan den onwil van Arabische chauffeurs om naar Joodsche nederzettingen te rijden. Aan de afkeerigheid der Joden van Arabische chauffeurs. Men bemerkt het aan tientallen andere schijnbare kleinigheden of toevalligheden, die zich niet alle voor publicatie leenen.

Uit al deze noembare en onnoembare verschijnselen kan men opmaken, dat men verkeert in een samenleving, waar twee werelden scherp, en misschien onverzoenbaar en onverzoenlijk, tegenover elkaar staan. Uit den vorm, waarin de beide partijen de conflicten, die uit de invasie der Zionisten in Palestina en uit hun ideologische instelling voortvloeien, uitvechten, moge dit nader blijken.

55