Een volk bouwt zijn huis

Op weg naar het Beloofde Land.

Ik ben op weg naar Palestina en zit op het verkeerde schip. Te Amsterdam had ik op de ,,Adria”, van den Lloyd Triestino, plaats besproken naar Jaffa; taan ik te Triest aankwam, lag in plaats van de Adria” de „Italia” aan de kade. Spijt behoef ik van deze schepenwisseling niet te hebben: de „Italia” is grooter en, naar mij werd verzekerd, beter ingericht dan de „Adria”. Maar dit is niet het interessante van de wisseling. Dit schuilt ergens anders. De „Italia” is voor de „Adria” — die naar Konstantinopel is gestuurd — in de plaats geschoven, omdat deze het groote aantal passagiers, dat om plaats had gevraagd, niet kon bevatten. De „Adria” kan slechts 250 passagiers opnemen; er hadden zich meer dan 300 aangemeld. Het eigenlijke reisseizoen voor Palestina is voorbij, nu daar de heete moesson is begonnen; de scheepvaartmaatschappij had derhalve niet op een zoo grooten toeloop van passagiers gerekend. In het voorjaar plegen namelijk vele Europeanen Palestina te bezoeken. De golf van antisemitisme, die sedert de revolutie van Hitler door Duitschland slaat en welke ook in andere landen van Europa haar invloed doet gelden, geeft den trek van reizigers naar Palestina plotseling een nieuwen prikkel. Daarom zit ik, gelijk ik reeds zeide, op het verkeerde schip.

De „Italia” heeft overwegend het karakter van landverhuizersschip. De meeste schepen van den door den Italiaanschen staat sterk gesubsidieerden Lloyd Triestino vervoeren landverhuizers naar Palestina, maar vermoedelijk behoort de „Italia” tot de sedert de laatste paar weken naar Palestina vertrokken schepen, waarop het landverhuizerselement in het ooigloopend sterk is, althans de emigratieg e d a c h t e het sterkst leeft. Straks daarover meer. Maar |bij mijn aankomst op de kade aan de Adriatische Zee was dit al duidelijk zichtbaar: zoowel op de kade als op het schip groepjes langgebaarde Poolsche Joden met hun lange, zwarte, zwabberende, tot aan den hals toegeknoopte jassen aan en diep-zwarte, vaak tot vèr over het achterhoofd geschoven deukhoeden op, groepen jonge Joden, gedeeltelijk in West-Europeesche kleederdracht, gedeeltelijk in sportieve uitrusting. ,Dat aan boord van de „Italia” het Zionistische element sterk vertegenwoordigd was, was met één oogopslag te constateeren. Bij het losgooien van de trossen — precies op den aangegeven tijd, om één uur in den namiddag — kwam dit spontaan tot uiting. Een groote groep jonge Joden hief met krachtige, bezielde stemmen het mooie Hatikwahlied aan, het lied, dat den Zionisten over de geheele wereld vertrouwd is, en waarin zij hun smachtende verlangen naar den terugkeer tot hun historische vaderland uitzingen. De kleine groepjes achterblijvers op de kade namen het over. Een geschreeuwd sjalóm, sjalóm! — vrede, vrede zij U! — waren de laatste woorden van contact tusschen de Zionisten op het schip en die op den wal, nog wat gewuif met handen en zakdoeken na. De wal was spoedig uit het oog.

Bij nadere inspectie bleek de passagiersbevolking inderdaad uitsluitend te bestaan uit Joden, op weg naar Palestina, enkele sporadische niet-Joodsche zakenlieden niet medegerekend. Een lange, schrale Engelsche dominé₎ die met

5