Een volk bouwt zijn huis

De Arabische fellah.

DE Arabier bewoont de bergen en heuvelen van Palestina. Tegen de hellingen leeft hij met zijn vrouw en zijn talrijk kroost in blokhuizen van grijze steen, die met de bergen en heuvels een grijze eenheid vormen. Het eenige relief, dat deze grijze blokhuizen bezitten, is een koepelvormig dak, dat niet bovenop het huis is gebouwd, doch dat zacht rondend uit den dakrand van den kubus oprijst. Deze blokhuizen bezitten nauwelijks eenige opening en sluiten het felle licht, dat het grijs zijn verblindende scherpte geeft, vrijwel uit.

In den voorhof rusten de kameel en de ezel, waartusschen het kroost van den Arabier krioelt. De kameel en de ezel zijn de lastdragers van den Arabier. Als men het goed beschouwd, is ook de vrouw van den Arabier zijn lastdrager. Op den landweg kan men den Arabier, die behoefte gevoelt zich te verplaatsen, zien gaan op zijn ezel gezeten, langs weerszijden waarvan de lange beenen van den berijder onverschillig bungelen. Zijn vrouw gaat te voet achter den ezel aan met haar zuigeling in bonte lappen gewikkeld in den arm, of met groote vaardigheid vracht dragend op het hoofd. Zijn vrouw beploegt taai het heete land. Zij put uit de oude bron het water, dat zij gelijk in oud-testamentarischen tijd in ruw-aarden kruiken huiswaarts torst, of anders in Shellblikken. Shellblikken ziet men overal in Palestina. Verdringen zij de pittoreske waterkruiken?

Reusachtige dichtopeengepakte hagen van vinger-cactussen met venijnige stekels omzoomen de landwegen en de blokhuizen. Het nut van deze stekels voor den cactus is problematisch. Rustende kameelen, die in oogsttijd volledig schuilgaan in de graanschoven, die ten vervoer dicht opeengepakt op den hoogen rug van den telganger worden gestapeld, vergasten zich met stoicijnsche negatie van de stekels aan het sappige koele cactusvleesch. Distels zijn voor kameelen met hun verzoolde tongen kinderkost. Maar zij kouwen de cactussen langzaam en degelijk. Dat maakt de consumptie van den cactus voor den buitenstaander aannemelijk. De cactus gedijt onder de felle zon in vrijheid weelderig. Dorstig is de kameel niet. De kameel is goedkoop in den kost.

* *

*

De kameel heeft het voortreffelijk. De Arabische landbouwer heeft het arm en hard. Met zijn vrouw, zijn os en zijn ezel moet hij aan den wederspannigen, dorren bodem de landbouwproducten ontworstelen, die tenauwemood kunnen voorzien in zijn opzichzelf reeds schrale behoeften. Wat de bodem hem aan graan oplevert, zijn onaanzienlijke, magere aren. Hij past in het algemeen gesproken nog precies dezelfde primitieve landbouwmethoden toe als de volken, die in het Oude Testament optreden. Met een primitieven ploeg, den ouden Joodschen ploeg, woelt hij den bodem niet om, doch rijt dezen met de scherpe en lange speerachtige punten van den ploeg open. Deze ploeg heeft groote verdiensten en is afdoende voor zijn taak, het bezwaar zit in het langzame tempo. Geoogst wordt met den sikkel.

Het dorschen van den oogst is karakteristiek en verplaatst den Westerschen toeschouwer midden in de verstardheid van land en volk. Het graan wordt door de kameel op den g o r e n ,den gemeenschappelijken dorschvloer van het dorp

45